Aanzet 384.
9-9-2013 Amsterdam.
Uitvaart Biljart.

De groen-witte UIT (gang) lichtjes zijn in de meeste bioscoop zalen vele malen te agressief en verstoren het kijkple- zier van serieuze ogen die natuurlijk ook niet zijn gedient van de vaakal zeer irritante reklamefilmpjes, als het voor de eerste keer moet worden aanschouwd dan is het nog te gedogen, maar een vijfde of elfde keer sluit ik de ogen di- rect vanaf het begin maar dan zit je nog met het geluid. Soms is de soundtrack redelijk gecomponeerd maar de stem- men die vaakal veel te veel proberen te overtuigen schieten bijna altijd hun doel voorbij en veroorzaken een averechts effect. Het is 4 uur in de morgen en werd net wakker uit een droom met veel snelle actie op het water waarbij op het nippertje geen echte ongelukken gebeurde en nee er kwamen geen kano’s in voor. Tijdens de begrafenis bijeenkomst in de oude kerk van Hans B in april die vanaf 2001 (voor mij althans want toen werd ik er kunstenaars lid) de jaar- lijkse schaakcompetities als wedstrijd leider leidde, plaatste ik een van de betere en gelukte keramische werken op zijn doodskist van karton. Telefonisch was ik daarvoor al benaderd met de vraag of ik wilde meebetalen voor een gedrukt lint met ongetwijveld mooie tekst, ik zei direct nee en nam de tijd en energie om uit te leggen waarom dan wel niet, bovendien kwam het voorstel van iemand die geen lid is van de sociteit maar er wel mocht schaken. Na die daad ben ik weggegaan en ging alleen biljarten in Arti waar ik al doende de laatste schaakpartij met H B met tussen pozen door nam want de laatste twee jaar dat ik er wekelijks schaakte had ik op aanraden van Jack lang en kort leren noteren. Die bewuste laatste partij had ik verloren ik had namelijk vrijwel aan het begin mijn paard in de penning gezet. Dat het destijds moeizaam leren noteren tijdens het spelen in feite een voor bereiding was op deelname in Wijk aan Zee en vervolgens het lidmaatschap van vijf schaakclubs wist ik toen nog niet. Elke werkdag een partij die ik meestal verlies. De Franse cinema stelt me zelden teleur, het doet simpelweg heel volwassen aan en het zal ook de sfeer zijn die mij aanspreekt. Deze zomer reed ik in een GTL die er op gemaakt lijkt op zijn staart getrapt te willen worden vanwege zijn capaciteit en ook het schakelen behoord men bij de 2400 toeren uit te voeren, dus automatisch zet men de spurt erin. Het zit veel lager dan ik gewend was met de berlingo dus moest wel wennen met in en uitstappen vanwege mijn 63 jarig buikje. Verder dacht ik regelmatig aan de laatste van vier Triumph’s die ik in 1983 met pijn in het hart van de hand moest doen daar ik toen met beeldhouwen was begonnen en vanaf dat moment al het geld in gereedschap en atelierhuur alsmede 16 mm filmstock moest gaan stoppen, waar ik gelukkig ook nooit spijt van heb gehad. Ik over- woog een korte heen en weer trip naar m’n sculpturen in Tsjechie gerealiseerd in de jaren 90 en raadpleegde het Ora- kel met behulp van de I Tjing die wel een groen licht gaf met de belasting teruggaaf maar toch enigszins met de vin- ger aan de pols. Met andere woorden; expansie? ja maar er hangt nog iets anders in de lucht. O Ja, wat dan? Het lot zal uw plannen niet echt soboteren maar u wel voorzichtig proberen een ietwat af te remmen, daar er nog wat taken in de toekomst gerealiseerd dienen te worden waarbij mentale en fysieke conditie een vereiste is. Bedoeld u mis- schien dat het overmoedig is de GTL op de Duitse autobanen echt aan de tand te willen voelen mede omdat het auto- blok staat te kwijlen bij de gedachte van lekker door drinken? Dat weet ik niet antwoordde het advies loket wij slui- ten nu want het is half vier in de middag en tijd voor een dutje en laat uw beslissingen afhangen van de komende sig- nalen. Een rechter voortand die al jaren los zat en die ik de laatste weken met mijn tong 45 graden naar voren kon klappen wat een schaaktegenstander liet schrikken waardoor hij een stuk verloor, viel die dag pardoes uit mijn mond waarna ik in lachen uitbarstte. Eindelijk zou ik weer nornaal kunnen eten, vervolgens naar de AH om het saldo te checken en alvast wat geld op te nemen. De vorige dag weigerde het plastic te betalen bij de Lidl en had gelukkig cash bij me. Maar deze keer slikte het geldapparaat de kaart in en gaf hem niet terug. Dus dit was het afremmende signaal. Alvorens naar de bank te gaan waar ik later hoorde dat de kaart was geskimmed en daardoor geblokkeerd (waarschijnlijk Roemenen waar notabene het technologische Westen geen antwoord op heeft) reed ik direct naar Kleve op en neer voor een museumbezoek want wilde me met een volle tank niet laten kennen had verder een kof- fertje met 10 keramische offer werkjes meegenomen om op de terugweg her en der te doneren bij vrienden waar ik op de bonne foi langs ging, want je weet maar nooit en bovendien was het de wil van de hemel die zegt als je niet geeft wordt het je vroeg of laat op welke omweg manier dan ook ontnomen. Nu ik dan eindelijk de 500 pagina’s “Je moet je leven veranderen” van Peter Sloterdijk uit heb, probeer ik de tweede helft van het grote klassieke boek van het taoisme te begrijpen. Dat lukt overigens maar mondjes maat zoals met de meerdere schaakboeken waarvan ik me de Magie wil blijven proberen eigen te maken. De twee gepensioneerde sterkere schakers P en V van verschillende clubs hebben al meerdere keren op neutrale locaties zoals een zeecontainer geprobeerd me de ogen te openen maar zij blijven mij stappen voor en kijken door mijn stellingen heen met rontgen ogen. Op het laatste SpaChess 10 kamp tournooi haalde ik 5 en een half uit 9 en de laatste 2 partijen waren life dus 1 op 1 op het internet te volgen maar die verloor ik beiden en kwam bewust elke keer een paar minuten nadat de klokken waren ingedrukt binnen.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.

||o-[ Edward Luyken ]-o||