Aanzet 342.
5-08-2009 Amsterdam
Uitgraven.
Tijdens het schaken tussen het biljarten door vanavond in de Kring hoorde ik van Justus H die ooit een klein natuur-
steen sculptuur kocht enkele jaren geleden, dat elke keer als hij een vraag heeft, hij de steen ter hand neemt en dan
als vanzelfsprekend een antwoord krijgt, waarvan achteraf bleek dat het ogenschijnlijk voor zover men zoiets kan na gaan het de beste raadgeving was. Het was niet zozeer uit ijdelheid dat dit mij verheugde, als wel dat ik het eindelijk
een keer door iemand anders hoorde zeggen in plaats van alleen maar in mijn geheugen door de moeder van mijn zo-
nen. Het schrijven van 'Aanzetten' is natuurlijk altijd een uitlaatklep geweest oftewel een veiligheids ventiel, de per-
soonlijke wetenswaardigheden ventileren. Ik hoef het dan niet helemaal alleen te dragen, bovendien als ik kennissen
en/of vrienden erover aanspreek weten zij in ieder geval hoe de vork min of meer in de steel steekt. Toen ik dat dus hoorde zeggen over die steen door de voormalige cellist en tegenwoordig al vele jaren organisatoor van een jaarlijks
celloconcert, realiseerde ik mij dat ik dat zelf ook eens lang geleden had voorgenomen om de steensculpturen precies
dat mee te geven. Maar constateerde op dat moment dat ik dat zelf was vergeten. De weinige collectioneurs die ik
tot op heden heb mogen ontmoeten waren nog scherp op hoge leeftijd. Verleden jaar bezocht ik met de Galeriehoud-
ster uit de grachtengordel een verzamelaar van 95 jaar die zijn collectie op de eerste verdieping en de begane grond
persoonlijk toelichtte. Gisteren ging ik op de motor naar de bioscoop ik had er een paar weken niet op gereden, hij
is te hoog afgesteld en de knalpijp maakt overbodig veel herrie bovendien sputterd hij een beetje, wat me geen echt
goed gevoel geeft, want dat betekend dat het op een gegeven moment erger kan gaan worden. s'Avonds heb ik het idee dat het minder opvalt en is er minder verkeer, dus kun je vaker doorrijden en erger ik mij minder aan de te hoge afstelling. Men staat dus voor een stoplicht en het draaid stationair, maar te hard. Voor het eerst werd mij gevraagd
een kleine grafsteen te maken voor iemand die nog leeft en dat van plan is nog wel enige tijd te blijven doen. Ik be-
loofde er gelijk aan te gaan beginnen en ging een paar dagen later naar een 'water front' schuin onder een brug in Gelderland om een mooie steen te zoeken waar ik al een paar jaar eerder een steen had gevonden en destijds bewerk-
te voor een psychiater die afzwaaide van een ziekenhuiscomplex en een eigen praktijk begon. Op de begrafenis van Simon Vinkenoog heb ik wel gefilmd maar kort op afstand en in gezoomd uit de handen zonder statief. Het ging mij namelijk maar om 1 shot, namelijk in de open kist, de stille karkteristieke kop zonder toespraken. Waarvan hij er ook
nog een gaf een paar jaar geleden voor de uitgeleiding van Theo Niermeyer. Ik was ook niet lang aanwezig want ik
vond dat ik mezelf kort aan de lijn moest houden, want ik wilde bijna gaan dansen, letterlijk. Zo als ik ook de grootste moeite had niet te gaan dansen voor de gesloten kist van de 56 jarige Lies Smolders een half jaar geleden. En het was
ook maar goed dat ik niet wist dat men iets kon achter laten in de kist van Simon V, want dan zou het in mijn geval natuurlijk een mooi bewerkte steen zijn geworden, die de kist onbedoeld dan weer iets zwaarder maakt voor de dra- gers. En als het een heel klein steentje zou zijn geweest zou ik kunnen worden aangezien als gierig. Eergisteren ging
ik drie keer in de kano om het uiteinde van de Noordpier te Ijmuiden. Een mysterieuse lief dreigende stroming en de
machtige lange golven zodra ik me buiten gaats bevind, maken me aan de enen kant bang maar aan de andere kant van de beleving zit ik dan op de top. Maar vind dan ter preventie na drie keer die ruime boog te hebben gemaakt dat
ik naar huis moet. Diezelfde dag nog in het kader van de studie of zoekactie naar lokaties waar bijna niemand komt
om er terzijnertijd te gaan beeldhouwen inclusief de generator kwam ik vast te zitten in het zand toen ik een bocht dacht te kunnen maken. Niemand in de omgeving en totaal onmogelijk om telefonisch door te geven waar ik zat bo-
vendien was de hoofdingang afgezet met beton blokken en was ik er gekomen via een sluip weggetje. Vier jaar geleden had ik hetzelfde probleem in Limburg na het inladen van een groot granieten kei uit Oost Duitsland. De vier
wielen waren in de grond gezakt, dus de steen er weer uit na zoveel moeite, gelukkig vond ik een lier op de zolder van die boerderij waar dat land bij hoorde. Maar eergisteren was er geen lier en was ik een uur bezich met steeds opnieuw wielen uitgraven na elke keer een meter voor uit gang. Dus steeds het zand wegschuiven voor alle vier de wielen en er iets onder proberen te schuiven. Heel even in het begin dacht ik dat het me niet zou lukken en dwong mezelf eerst een sigaartje te roken. In de verte zag ik nog wel twee schijnbaar officiele hoofddeksels en verwachtte
me te moeten gaan verantwoorden wat ik daar deed op die eventueel zogenaamde verontreinigde grond. De steen
die ik ervoor had gevonden in Ijmuiden heb ik wel eerst naar buiten gerold. In de Franse film: 'Welcome' doet een
illigaal in Calais een tweede poging om zwemmend Engeland te bereiken, wat hem op 800 meter na, bijna was ge-
lukt. Het is inderdaad de bedoeling dat iedereen die een steen heeft gekocht of gekregen er altijd een goed gevoel bij
hebben en houden. Maar ja ik moet natuurlijk ook vooral niet vergeten dat drie beeldhouwers ondanks het feit dat ik aan twee van hen een steen gaf en de derde er een kocht, zij alle 3 zonder elkaar te kennen maar wel alle 3 door mij te zijn gefilmd op 16 mm voor 3 verschillende films, zij alle 3 op verschillende tijdstippen het hiernamaals verkozen
Oplage 16. Edward Luyken.
|
|