Aanzet 345.
17-11-2009 Amsterdam
Lange Jan.

Jongstleden Zaterdag bezocht ik alvorens 7 andere openingen bij te wonen Galerie Clement waar Hannes Postma ex- poseerd met schilderijen en sculpturen. Ik gaf hem een boek en de laatste 8 Aanzetten want had hem sinds 1975 niet meer gezien. Die laatste keer dat ik hem bezocht om werk te laten zien dat ik toen zojuist in Engeland had vervaardigd en het er had vertoond was in het grafisch atelier van de KunstAkademie waar ik ooit een jaar les van hem had gehad. Dus zeg maar de oogst van een jaar Bath in Somerset en net voor dat ik vier en een half jaar in Parijs zou gaan wonen en werken met de moeder van mijn twee zonen. De eindafrekeningen van de twee subsidiefilms die in 2005 en 2006 in premiere gingen heb ik eindelijk na vele dagen met de rekenmachine in de weer te zijn geweest opgestuurd naar het Filmfonds. Bij beide projecten heb ik meer uitgegeven dan dat ik destijds heb ontvangen om het te realiseren. De vori- ge Aanzet van 8 oktober heb ik wel zo'n 16 keer uitgedeeld maar nog niet echt verzonden, als of ik nog op iets zit te wachten om er aan toe te voegen. Uitendelijk heeft de zorgverzekeraar Agis twee declaraties van zo'n stuk of vijf ver- goed na de vele brieven en telefoongesprekken de afgelopen vier maanden. Achteraf vraag ik me altijd verbaasd af waarom ik me daar destijds zo druk over maakte, maar ja dat is natuurlijk altijd achteraf. De laatste weken intensief bezig geweest met staal en steen voor de komende Arti Salon expositie, opening vrijdag 11 december. Mijn leeftijd houdt me in zoverre bezig dat ik vind dat ik bovenmatig veel slaap nodig heb, vooral na de wekelijkse kanotrip in Ijmuiden. Inmiddels is het 30-11 een dag na de opening van een expositie bij Galerie Josine Bokhoven met het werk van het kunstenaars echtpaar Anthony Caro en zijn vrouw Sheila Girling. De vrouw liet ik weten dat ik haar zelfpor- tret uit 1948 erg mooi vond en de staalbeeldhouwer vertelde ik dat ik aan zijn sokkels had gewerkt voor die show, zo- als 4 jaar terug eveneens het geval was. Hen beiden gaf ik een twee dagen ervoor gemaakte foto van mijn laatste werk- stuk, voor haar de Female version (5 stenen in staalframe) en voor hem de Male version (6 stenen in staalframe). Om die foto's te kunnen maken met neutrale achter en ondergrond was ik de hele vrijdagmiddag bezich geweest met het verplaatsen van natuursteen sculpturen. De voorlaatste Aanzet heb ik wel afgegeven bij de vrouwelijke psychiater, een voormalig wethoudster, een psycholoog, vier schakers, een grachten gordel galerie, een buiten grachten gordel galerie, een kunstverzamelaar, een acteur, de zonen en een voordracht hiervan bij de mannelijke psychiater, alsmede een beeld- houwer van het platte land met zelf gestookte drank die advies kwam geven voor de afwerking van mijn laatste werk- stuk, doch al de anderen van de mailingslist heb ik nog niet verstuurd. Waarom niet? Omdat ik het gevoel had dat ik er nog iets aan moest toevoegen, maar niet wist wat. Dus de rol van 200 postzegels wacht geduldig af. En daar ik het nog steeds niet te druk heb met de bezigheden voor het afwerken van de meerdere uitnodigingen om natuursteen sculpturen te exposeren, ben ik ook gisteren weer in de kano en dit keer wat dikker aangekleed dan de week ervoor te water ge- gaan in Ijmuiden want de auto rijdt nog. Daar ik in de meeste gevallen niet langer dan 5of 6 minuten aanwezig ben op de Mokumse Galerie openingen (omdat het er soms wel 16 zijn tussen 5 en 7) heb ik geen last van de Long John die ik onder mijn lange broek draag in de wintermaanden op de fiets. Doch Zaterdag overviel mij de vraag op een vernis- sage van een kunstenares die ik 10 jaar niet meer had gezien; hoe gaat het met je vrouw en de zonen? O jeh, wist je dat dan niet zei ik die is in 2002 overleden, etc. Het zweet begon me na 11 minuten over het hoofd te gutsen tijdens de uitleg in kort bestek, ze dacht dat het de emotie was, maar het was natuurlijk die lange onderbroek, maar ik had geen zin omdat allemaal te gaan uitleggen, gaf haar een Aanzet en veronschuldigde mezelf met de woorden dat ik me men- taal moest gaan voor bereiden op de wekelijkse korte zeetrip en vertrok naar het Filmmuseum. Televisie kijken doe ik nog steeds niet, maar zie gemiddeld wel 4 films per week, iets wat in een andere Hollandse stad niet zou kunnen. En dit alles mogelijk dankzij de Cineville pas en het zou fantastisch zijn als er ook zo'n pas zou bestaan voor theater en of muziek voorstellingen, want die heb ik al vele jaren niet meer kunnen bezoeken. Gelukkig is er dan nog wel de mu- seum jaarkaart ook al zit het Stedelijk op slot en de pas voor de bibliotheek. Deze zomer sprak ik de twijvel uit tegen de Galerie houdster Jos de Baat of het wel zin had Aanzetten te blijven schrijven en versturen omdat het altijd over stenen, de kano, bureaucratische verwikkelingen en persoonlijke aangelegenheden ging. Ik kreeg te horen dat het desalniette- min toch waarde kan hebben om er mee door te gaan. Dus toen zij maanden later vroeg waarom ben je er toch weer mee door gegaan? zei ik: dat had je me geadviseerd. Alleen aan de rechterkant kan ik kauwen met het gebit en mis- schien in de verre toekomst weer aan beide kanten. Het was natuurlijk wel even wennen zoals ik aan alle andere onge- makken zal moeten gaan wennen van de ouderdom, als het hoofd vooral maar blijft functioneren opdat er niet te veel denkfouten worden gemaakt in het alledaagse leven en aan de schaakborden. Soms kom ik er weken niet aan toe maar dan ineens kan het gebeuren dat ik op de blauwe hercules stap en knallend op de kleine weggetjes tussen de weilanden naar bijvoorbeeld Marken rij op een bij voorkeur droog wegdek, in het donker zijn de blauwe steekvlammen bij het be- gin van een van de knalpijpen zichtbaar en houd altijd in het achterhoofd dat de motor het kan begeven en ik naar huis moet lopen.
Oplage 16. Edward Luyken.

||o-[ Edward Luyken ]-o||