Aanzet 352.
18-5-2010 Amsterdam.
Fall Back Position.
Op Koninginnendag ging ik de deur niet uit en kon me gelukkig goed concentreren op het schilderen met acrylver-
verven op gespannen doek. De laatste keren dat ik serieuze pogingen ondernam om die discipline te activeren was
zo'n anderhalf jaar geleden tijdens de Kerst. Sinds de sleutel in het autokanoslot afbrak ben ik niet meer bij de zee
geweest maar ging daarvoor in de plaats naar het Ijselmeer. Dit jaar verloor ik drie schaakpartijen waarschijnlijk me-
de doordat ik alle zetten opschreef wat ik anders niet doe want het kost tijd. Op een verjaardagsfeestje gaf ik de 61 ja-
rige een 40 bij 40 schilderijtje als offer en een grafsteen voor iemand anders die daar telefonisch om had gevraagd
en die ik op dat moment had gesuggereerd iemand anders te zoeken omdat ik was begonnen met schilderen. Ik had
de steen gewikkeld in een klein persisch tapijtje en een grote dunne doek en dat in een Gamma tas. En sprak de woor-
den; Als je nu besluit het te kopen, geef me dan alvast 100 Euro van de duizend, want dan kan ik morgen naar Den
Bosch voor een opening waar mijn tiende deel van een gezamelijk filmproject vertoond wordt. Maar dat kon niet
want ook anderen moesten mede besluiten. Dus verzond ik de rekening op 5 mei en verzocht ik om binnen twee we-
ken te betalen of mij anders te laten weten het niet te willen opdat ik het kan ophalen en dan is men mij niets ver-
schuldigd. En de groepshow in Brabant die zag ik op het internet bij mijn zoon. In Kriterion zag ik de eenmalige vertoning van de documentaire 'Necrobusiness' nou dat stemde niet vrolijk. Op de opening in het Max Euwe Centrum
van het tekenwerk van Rupert van der Linden welke werd geopend door Jan Timman en Nigel Short filmde ik een
grote schaar die het Lint in eerste instantie maar niet knippen wilde want was niet geslepen. Ik heb gehoord dat zo'n
25 galerien dit jaar niet vertegenwoordigd zullen zijn op 'Art Amsterdam' de kunstbeurs. De 'Kunstvlaai' oftewel de
alternatieve kunstbeurs welke ik bij toeval bezocht tijdens de opbouw omdat ik moest wachten op een filmscreening
elders, voorzag iemand die ik niet kende mij van een gratis entree kaartje zij exposeerde in een galerie op twee wielen dus een aanhangwagen zodoende was ik op de opening. Alwaar ik twee pilsjes dronk en een lekker stuk taart at aan
een tafel met vier stoelen wat een installatie bleek te zijn. Je moet er maar op komen, graag meer culinaire installaties
op kunstmanifestaties. svp. Programma maker van het Nederlands Filmfestival Herman de Wit die ik al vele jaren
elk najaar zie kwam ik tegen in het Max Euwe Kasteel ook hij bleek een schaakfanaat en kende er verschillende men-
sen. We hebben elkaar nog niet uitgedaagd. Het mediterend bezig zijn met verf en kwasten levert een geheel ander
zelfreflecterend bewustzijn op dan het fysieke optreden met steen en machines. Niet beter of slechter maar emotioneel
anders geladen. Ik wil dat onderzoeken, maar tegelijkertijd is het ook een bouwen aan een 'fall back position' voor het
geval ik ooit gedwongen zou moeten stoppen met de diamant gereedschappen voor het bewerken van graniet en basalt.
Overigens maak ik me verder absoluut geen illusies wat betreft het exposeren van die werken als zij klaar zijn, want
als je met stenen geen kopend publiek heb weten te trekken zal dat in andere disciplines niet veel anders zijn. En de
eventuele leken die dit horen zullen in de meeste gevallen toch echt sterk de neiging hebben om te denken dat de kun-
tenaar in kwestie zichzelf niet voldoende respecteerd of platter uitgedrukt 'niet voldoende zijn best doet'. Lariekoek
uiteraard. De huidirritatie in de handpalmen die zich sinds 1991 voordoet verschijnt niet tijdens het schilderen maar
wel met de steenarbeid. Een specialist in het Lucas ziekenhuis adviseerde mij na enkele consulten dat er niets aan te
doen was dan te stoppen met hakken. Hij had natuurlijk gelijk maar ik ging toch door, want er zijn ergere kwalen. Tij-
dens het schilderen is de biljarttafel bezet. Elke keer geef ik de 17 doeken op een rij een behandeling en laat het dro-
en met een runtgenapparaat zou men aan het einde van de 'Arbeit' verschillende studies over elkaar aan treffen. Doch
met de toplaag hoop ik een rust uit te stralen die vooral mezelf in de eerste plaats voor stabiliteit zorg draagt ondanks
eventuele bureaucratische en dus emotionele bemoeienissen die het Kunstpad elke weer tijdelijk zouden kunnen gaan
verzuren. Waardoor je dan denkbeeldig gedwongen wordt met verdunt salpeterzuur de getekende lijnen in een zink-
plaat langzaam uit te bijten, opdat je het positief ervan kan afdrukken. Maar zo ver terug gaan in de tijd wat betreft
de grafiek discipline dat doe ik niet. Scheppend kunstenaar ben je in de eenzaamheid en uitvoerend kunstenaar bij
de vertoning van een film door te blazen op koper of het slaan op brons. Dat ik de tandarts kosten eerst moet betalen
en het dan weer moet declareren bij de zorgverzekeraar vind ik ongemakkelijk. Met de oudste zoon analiseer ik bijna elke zet tijdens het schaken en met de jongste speel ik recht toe aan en mag geen of nauwelijks commentaar geven.
Het oefenen op instrumenten in een speelruimte heb ik even voor onbepaalde tijd op 'On Hold' gezet. De echte of
imaginaire noodzaak komt vanzelf wel weer aan de orde als de tijd daar is, dus waarschijnlijk in september. Tegen- woordig heb ik een klein schaartje in mijn metalen sigaren doosje, zodat ik als de tram er aan komt ik snel het bran-
dende uiteinde kan afknippen en de twee derde of halve sigaar kan bewaren voor later. Beide zonen gaf ik een schil-
derij. Vanwege een natuurlijke eenzaamheid op bijna 60 jarige leeftijd wil ik blijven proberen een heilig vuurtje aan
te wakkeren opdat ik al het andere vergeet.
Oplage 16. Edward Luyken.
|
|