Aanzet 365.
31-5-2011 Amsterdam.
Drinkwater Privatisering.
Op eerste Paasdag las ik de hele dag verder in het boek ‘Binnenste Buiten Denken’ van een Hollandse filosoof over
over het werk van de Duitse filosoof Peter Sloterdijk waar ik jaren geleden al op werd geattendeerd door artikelen in
de Groene Amsterdammer. Op koninginnendag las ik het boek uit en besloot toen ‘Eurotaoisme’ en ‘Het Kristal Pa-
leis’ uit de bibliotheek te gaan lenen. En met dat tweede boek ben ik inmiddels bezich en moet er noodgedwongen gelijk aan toe voegen vaakal de helft niet te begrijpen, maar vreemd genoeg activeerd het wel het denken aan andere
projecten juist tijdens dat lezen, dus ik doe dan eigenlijk twee dingen. Vooral het binnenste buiten denken maakte mij rustig. En een woordenboek blijf ik wel nodig hebben. Net nadat ik een film had gezien in de ochtend over de privati-
sering van het drinkwater (op advies van het IMF) in een Latijns Amerikaans land die zijn grondwater had verkocht
aan een buitenlandse Multinational, waardoor de bevolking ineens 450 Dollar per jaar moest gaan betalen voor het water uit de waterputten die zij zelf zonet hadden gegraven. De bevolking kwam terecht in opstand tegen deze uiter-ste vorm van geraffineerd bedrog van de bovenste plank. Helaas zal dat in de toekomst wereldwijd steeds vaker gaan
gebeuren dat bestuurders van landen zich helaas van alles laten wijs maken door witte boorden jongens die geen te-
gendruk ondervinden. Kortom na die film ontmoette ik op de parkeerplaats van een Gamma Peter van Hoof van de
Filmbank en het Filmfestival in de Maasstad die net een grasmaaimachine had gekocht voor het werk in een geza-melijke tuin. Toen wij spraken over een tuin die ik zou willen maar niet heb dacht ik net als bij het lezen van Sloter- dijk aan iets anders, namelijk de departure enkele jaren terug van de kunstenaar Tajiri die naast sculpturen ook films
maakte en geeerd werd tijdens een diner in de foyer van de Doelen, een evenement geinnitieerd door de filmbank tij-
dens een editie van het Filmfestival in Rotterdam. Verleden weekend kwam de kajak niet aan bod want filmde een
vriend op het Nederlands Zweefvliegcentrum die met anderen een zweefvliegtuig demonteerden en opborgen in een
speciale overdekte aanhangwagen. Daarna in de avond onder het genot van een levende soep van een heuse kruiden-
vrouw de zevende partij van een schaak tienkamp gespeeld, de stand is 4-3 voor de tegenstander. Pas geleden ben ik
niet naar een van de drie kunstbeursen geweest, wel naar de gratis openingen van twee groepstentoonstellingen van
jonge kunstenaars waar de zonen druk bezig waren met het braden van vlees op vuur in de open lucht. Evenals op de
openingen van galeries was ik kort aanwezig en heb dit keer aldaar niet gefilmd. Een metalen kist (60x30x30) had ik
gelast aan een eerder gemaakte kooi voor op de motor, het rijden en dus vervoeren ging goed maar ik vond het toch een beetje over de top en heb het er een paar dagen geleden allebij weer van af gehaald, O je! Waar laat ik nu mijn karnemelk? Toch niet in de rugzak met camera’s en dergelijke neem ik aan. Als klant van de Sociale Dienst behoor
ik een traject te volgen zolang ik als bijna 61 jarige beeldend kunstenaar geen werk heb gevonden om mezelf te kun-
nen bedruipen. Alleen moet ik vanwege de bezuinigingen het traject wel zelf betalen. Dus heb ik geprobeerd me op
te geven voor een ceramiek cursus, maar dat kan pas in juli. Pas geleden zag ik twee Dansfilms met de cinevillepas
want life in een theater kan ik niet betalen, dus die vormen van cultuur kan ik alleen tot mij laten komen via het ro-
de pluche van de bioscoop, waar ik gretig gebruik van maak. De jongste zoon bestudeerde met een Zweedse vriend
in Mexico waar hij aan het surfen was de mogelijkheden voor het opzetten van een open lucht bioscoop en het stuk
natuursteen die hij daarvandaan voor mij meenam werd door de douane enigzins argwanend bekeken, dus na een
surftrip in Marocco nam hij een kiezelsteen mee terug, die ik op een kleine sokkel van schuimrubber heb geplaatst.
En met de oudste zoon neem ik elke week schaakproblemen door waarbij we ons blijven verbazen over gevaren en mogelijkheden die we niet zien. Naar een filmfestival in Italie heb ik een DVD opgestuurd met de twee experimen-
tele korte films die als het wordt geselecteerd niet op celluloid hoeft te worden aangeleverd volgens de entry-forms.
Wel zo praktisch voor beide partijen en ik hoop dat het in de toekomst ook in Nederland zo zal kunnen gaan geschie-
den. Nadat ik de filmprogrammeur bij toeval op die parkeerplaats tegenkwam brak de autogaskabel, dus reed ik 5 kilometer per uur over de Piet Heinkade en belde de ANWB die mij eerst vroeg bij aankomst of ik het voetbal volg-
de waarop ik voorzichtig meededeelde daar die dag nog geen tijd voor te hebben gehad vanwege die gebroken gas-
kabel en vervolgens vroeg hij mij tot mijn verbazing tijdens het aanleggen van een noodvoorziening of ik de auto
niet eerst had kunnen schoonmaken. Op weg naar de nieuwe belastingconsulent van de BBK zag ik gratis tennisba-
ne die ik was vergeten, maar de oudste zoon die ik ernaar vroeg om dat weer eens te doen zei dat hebben we vroeger
al gedaan op de kattenlaan en diezelfde dag kocht ik bij de Kijkshop een tennisbal aan een lang elastiek en een ge-
wicht om te kunnen oefenen met de backhand. Het gemis van een ruimte om in te kunnen filmen in plaats van alleen maar mijn huiskamer wordt steeds sterker, maar weet dat nog niet op te lossen. Alleen in 1982 tot 86 had ik de ruim-
te die daarvoor nodig is.
Oplage 16. Edward Luyken.
|
|