Aanzet 367.
31-8-2011 Amsterdam.
Pop-Up Tent.
Op een meerdaags filmgebeuren waar uitsluitend films werden vertoond voor mensen die doof zijn zag ik de laatste
film in een voor mij onbekende gebaren taal. De dag erop bezocht ik vrienden met wie ik ging zwemmen in een ge-
vulde diepe zandput in het land van Maas en Waal. Op deze een van de weinige hete dagen dook ik elke keer weer
nog voor de huid weer droog was in het water. Diezelfde avond nog kreeg ik pijn in de oren en de denkbeeldige of
werkelijke bubbels in de oren (zoals tijdens een vliegreis) wilde maar niet verdwijnen, ook nog niet op de volgende
dag waarop ik er slaolie in druppelde en het veelvuldig schoonmaakte met de daarvoor aangeschafte wattenstokjes.
Juist omdat ik weinig zwem was ik de zwakke oren vergeten, oordopjes moet ik dus gaan aanschaffen. Uiteindelijk
heb ik dan toch weer na jaren er niet een te hebben gehad een naaimachine kunnen kopen want kreeg iets terug van de belastingen en ging er direct mee aan de slag, want bij zo’n zestal werkbroeken kwam mijn rechterknie er doorheen.
Ook de lange terlenka schaakbroeken moeste wijder gemaakt worden in de taille alsmede de richtsluitingen aanbren-
gen in de colberts. Het nieuwe boek: “Je moet je leven veranderen” van de filosoof Peter Sloterdijk kan ik nog niet
lenen uit de bibliotheek, want dat wordt pas zes maanden na uitkomst door hen aangeschaft. Dus leende ik de 700
pagina’s; “Met alle geweld” van Hans Achterhuis en van iemand anders een heel dun verhelderend boekje met de ti-
tel “Waarheid en werkelijkheid” die ik mijn jongste zoon te leen gaf omdat hij even niet fysiek kon werken vanwege
het feit dat een vingertopje operatief in het ziekenhuis verwijdert was na een motor ongeluk en vanwege een goede
helm, dikke leren jas en rugtas kwam hij er nog redelijk vanaf. Verder heb ik wat ik al jaren wilde uitvoeren een ste-
vige imperiaal op het busje van de zonen gelast, want kreeg niet eerder het groene licht daarvoor alsmede een baga-
gerek op de motor van de oudste zoon, waarmee ik nog steeds schaakpartijen na speel tussen 7 en 9 uur in de morgen
als het hem uitkomt. Wat bioscoop films bekijken betreft wordt ik langzaamaan wel steeds kritischer wat betreft de
essentie en of het een of meerdere meerwaardes bevat. Vindt het nog wel steeds de meest directe kunstuiting maar
kan de stenen en het schilderen nog niet los laten. Voor het vervaardigen van nieuwe klanksculpturen van staal was
voor het kopen van materiaal absoluut geen geld, dus beruste ik in de gedachte dat als het uberhaupt een goed idee
zou zijn om dat te willen gaan lassen en vervolgens natuurlijk te gaan gebruiken bij het vertonen van mijn korte ex-
perimentele films, ik dat materiaal vroeg of laat zou krijgen of zou vinden. En toen ik met de jongste zoon nog half
in het verband langs haven locaties reed om hem te tracteren op een kop koffie zag ik een botenman en helper stuk-
ken schroot staal op de haven kade neer leggen, ik stopte gelijk en opende de achterdeuren en de bootsman die aan-
boodt om te helpen sjauwen omdat hij zag dat mijn zoon in het verband liep zei; ik heb ook nog een kist met kettin-
gen en een zware pomp, maar ik zei dat ik beeldhouwer was en alleen het 2 en 3 mm plaatstaal kon gebruiken voor
het vervaardigen van, etc. Zij hadden een oude brandstof tank uit een schip gesneden, dus het zat onder het jarenlan-
ge vet en olieresten, dus bijna te smerig om te durven aanraken en ik dacht nog O jee vanavond moet ik schaken in
‘De Kring’ waar geen schaakset meer compleet is dus breng ik mijn eigen stukken. Na een dag er al het rif raf er te
hebben afgezaagd want heb wel een snijbrander maar geen gasflessen kon ik gaan lassen voor het geluid bij de films.
Toen ik de aangeschafte ‘;Pop-UP Tent voor het filmproject “Caissa” in de huiskamer zichzelf in 1 klap liet ontvou-
en wist ik nog niet hoe hem weer op te vouwen. Oke men raadt het al dat lukte dus niet met als gevolg een paar da-
gen een opgezette tent in de huiskamer tot dat iemand kwam die dat wel kon. In die tussen tijd moest ik volgens af-
spraak de vier grote nieuwe haakse slijpers na gebruik voor een filmopname weer weg brengen, dus begon ik maar
met dat gereedschap in de tent te filmen want ik heb een kleine huiskamer en geen gigantisch atelier, waardoor ik
soms mensen hoor en zie denken; kan het wel een goede kunstenaar zijn? Verleden jaar al reeds was er het plan om
naar een eiland situatie te kanoen en er te overnachten en er tegelijk iets van te filmen en had zelfs geoefend op het
Ij met extra gewicht. Nu 12 maanden later had ik dan eindelijk net voldoende daadkracht om dat plan uit te voeren
op drie locaties met steeds een week er tussen om weer op kracht te komen. Daar ik alles alleen moest doen voor de
film, moet men dus eerst naar het eiland om camera op statief te plaatsen, dan weer weg varen en vervolgens omke-
ren om de aankomst te kunnen laten registreren, etc. etc. Ik zal de rest aan wat je dan allemaal vergeet U besparen.
Maar uiteindelijk heb ik de beelden die ik wilde hebben voor de film ‘Caissa’ die ik hoop in de Maasstad te kunnen
vertonen in 2012. Deze morgen bleek de digitale foto camera het te hebben begeven, want wilde een opname selec-
teren van het natuursteen werkstuk “Caissa” die een onderdeel is van de groepstentoonstelling in Arti met als Solon-
titel; ‘Going Up’ opening vrijdag 2 september 19.00- 22.00 tot zondag 18 september. En de film “Traject” zal tijdens
De Nederlandse Filmdagen worden vertoont in Hoogt 1 op donderdag 22 september om 22.00 en op maandag 26 sep-
tember eveneens om 22.00.
Oplage 16. Edward Luyken.
|
|