Aanzet 371.
31-12-2011 Amsterdam.
Verbreking in Cadans.
Op de eerste K dag reed ik vooral niet te snel naar de zee mond ten westen van de stad waar ik woon met de kajak op dak en probeerde mij onderweg zijnde vooral reeds te concentreren op het moment dat ik zou uitstappen en me dan over zoals gewoonlijk het moeilijkste psychologische moment zou moeten heen tillen. Want het is me dit jaar twee keer overkomen dat ik de kajak vanwege de weersomstandigheden niet in het zeewater durfde te droppen om er vervolgens een trip in te gaan maken. De vrouw van een psycholoog die de aanzetten soms voordraagt of het laat voorlezen zei me dat ik er waarschijnlijk aan verslaafd was. In ieder geval is het waar dat ik de week-leef-structuur erna er enigszins mee heb kunnen waarborgen. Volgens de I Tjing, het boek der veranderingen leef ik onder een constante druk, waar een normaal mens niet aan onderhevig zou moeten willen zijn, maar die er juist tegelijkertijd voor zorgt dat ik nog leef, althans als ik het Orakel correct heb geintrepeteerd. De film: Caissa draait niet in de Maasstad. Het werken met verschillende soorten klei, het bakken en het opnieuw plaatsen in de oven om het te glazuren heeft me de laatste maanden intensief bezig gehouden, maar weet vooralsnog niet of ik de liefde voor die discipline echt zal kunnen blijven vasthouden. In een poging om die hopelijk groeiende grip erop te consolideren heb ik inmiddels 7 kleine werkstukken gedoneerd waarvan twee aan kunstenaars die de materie begrijpen en zonodig kunnen meedenken. Heel langzaamaan kom ik dichter bij wat ik ermee wil manifesteren en oefen me in het werken zonder gereedschap (dus alleen de vingers) op de oven na natuurlijk die ik helaas zelf niet heb. Verder genoot ik van het minimalistische Canto Ostinato voor vier piano’s van de componist Simon ten Holt alsmede Paul Koek’s nieuwe muziektheaterstuk ‘Bang’ van de Veenfabriek in de raadzaal van Leiden waar ik eigenlijk dichter bij de musici had willen zitten om hun verrichtingen van dichtbij te kunnen gadeslaan, want subtiel uitgevoerd. Dat de politiek de pensioen gerechtigde leeftijd verder en verder wil oprekken vind ik onbegrijpelijk en ja ik mis de 24 hour BBC worldservice die ik niet meer kan ontvangen. In Amerika bevestigde ik altijd dat Holland een Duitse provincie was. Na bijna tien jaar niet op vakantie te zijn geweest en letterlijk al de energie en de weinige Euro duiten te hebben geofferd voor de Kunst moet ik mijn leven misschien veranderen. Het boek ‘Je moet je leven veranderen’ van de Duitse filosoof Peter Sloterdijk is inmiddels na een half jaar wel te leen uit de openbare bibliotheek maar al de uit-leen centra hebben een wachtlijst van 2 of 3 mensen die het elk ook nog een keer kunnen verlengen. Toen vroeg ik om: ‘Demonen’ van Dostojevski maar kreeg daarvoor in de plaats 700 pagina’s oftewel een kilo‘Duivels’ van die- zelfde schrijver, waar ik zo’n 40 jaar niets meer van had gelezen. Ik hoop ook in de toekomst voor zover je daar over kunt spreken als 61 jarige het leven spannend te houden. In de schaak computer eind spel studies met nog maar een
of twee stukken scoor ik bijzonder laag, te weten al twee keer niet meer dan 13 procent. Ik vind het onbegrijpelijk en in wezen ontoelaatbaar dat sommige bibliotheken moeten sluiten vanwege bezuinigingen, als men het volk nog ver-
der wil laten infantiliseren (wat mijn inziens heimelijk de intentie is) dan is dat in schaaktermen gesproken een juiste
opening. Daarnaast is de drempel verhoogd naar 15 euro lidmaatschap in plaats van gratis. Natuurlijk zal men geneigt zijn te zeggen; is dat nou alles? En het antwoord is nee, er komt nog veel meer horizontaal en breder uitgesmeerd. Ook destijds in de tweede helft van de zeventigerjaren in Parijs gebruikte ik de K dagen om te lezen, waarbij moet worden aangetekend dat de onbewuste collectieve plicht om juist dan gelukkig te zijn daar voor mijn gevoel minder
zwaar drukte dan dat het in Holland het geval was en is. Datzelfde geldt voor Oud en Nieuw, want zei een oudere vriend gisteren in feite zijn het gewone dagen. Toen ik op de kunstakademie zat in Rotterdam ging ik op oude jaars-
avond meerdere keren achtereen naar Brussel, waar ik zo’n avond de tijd ervoer als een weekend avond in verschil-
lende kroegen die gewoon (in tegenstelling tot Nederland) allemaal tot laat zoals gewoonlijk open waren, om te drin-
ken, eten en of te schaken. En slapen? Ach dat kon altijd nog in de trein daarna naar huis. De vele zelf opgelegde ri-
tuelen tijdens die gevaarlijke maand december hebben mij gelukkig ook nu weer behoedt voor een depressie. In 1971
lifte ik van Ohio waar ik studeerde en les gaf via San Fran en LA naar Mexico City en Acapulco in plaats van Rotter-dam naar Brussel. Pas geleden fietste ik op 1 dag meer dan twee en half uur verdeeld over drie ritten en alle keren in de stromende regen door de stad vanwege gebakken ongeglazuurde klei die uit een oven opgehaald diende te worden en weer andere werkstukken die elders voor een andere oven gebracht moesten worden en in die tussentijd maakte
ik ter plekke soms aanvankelijk in het begin zonder inspiratie een ander nieuw werkstuk, al was het maar om de con-
tinuiteit te waarborgen. En vanwege die continuiteit in het jaar-werk-proces was het jammer de film C niet in januari
te kunnen vertonen aan de andere kant weet men nooit waarvoor die misschien tijdelijke verbreking na meer dan 30 jaar verdondenheid toe kan dienen.
Oplage 16. Edward Luyken.
|
|