Aanzet 373.
4--3-2012 Amsterdam.
Van Kast tot Kist.
Vandaag zou ik de wekelijkse korte trip op het water reeds achter de rug moeten hebben, maar had gisteren een uiter-
mate drukke dag die om half acht s’morgens begon met een schaakpartij met B die ik wederom verloor. (van de vijf 1
remise) Ik kies er bewust voor tegen sterkere tegenstanders te spelen om te leren. (en dus bijna altijd te verliezen) Tij-
dens de analyse erna laat ik mij wijzen op mijn fouten. (en hoop de aanwijzingen in mijn kop te kunnen vasthouden)
Daar de film “Caissa” niet in Rotterdam op het festival draaide kwam ik voor het eerst in mijn leven in de gelegenheid
een kijkje te gaan nemen op het “Tata Steel Chess” tournament waar ik dagelijks vooral de life commentaren van be-
gin tot het einde volgde en ook een keer mijn oudste zoon alsmede de Arti Schaker JH had meegenomen. De auto begon wel steeds moelijker te starten vanwege versleten gloeibougies en de ventilator voor de verwarming begon ook steeds meer te haperen wat natuurlijk onhandig is als het vriest. Op de voor mij eerste dag aldaar vertelde een Vlaardingse
vader met een reeds opgegroeide zoon mij precies waar alles was en nam mij mee want ik voelde mij nog wel een beetje onzeker. Ook vroeg hij mij welke rating ik had. (oftewel hoe sterk bent u) Ik zei dat ik dat echt niet wist want
ben geen lid van een schaakclub en dat ik tot nog toe alleen maar speelde op de kunstenaarssociteit in de hoofdstad.
Daar ik toen maanden ervoor nog niet wist dat ik daar zou zijn, had ik me niet ingeschreven voor het “Rapid Tour-
Nooi” en werd op een wachtlijst gezet. Toen ik buiten een cigarillo rookte vertelde ik een A groep speler dat ik bui-
ten gewoon gefascineerd was geraakt door de afgelopen commentaren die 4 uur non-stop duren. Iets later stond ik in de rij te wachten in de hoop toch nog mee te kunnen doen, diezelfde man die ik ervoor buiten sprak kwam naar me toe en vroeg wat mijn naam was, verdween en kwam terug met een kaart met naam en nummer en de mededeling:
betaald. Van de zenuwen, verbazing en verrukking ging ik er direct mee naar de aanmeldings tafel en betaalde voor
zeven partijen uitgesmeerd over 2 dagen. Resultaat 50%. (de mededeling; betaald had ik over het hoofd gezien) In
het verlengde van Wijk aan Zee besloot ik de schaakclubs in Amsterdam te gaan verkennen. Inmiddels heb ik er reeds 10 bezocht en een enkele voor een tweede of derde keer en verloor bijna altijd op een paar korte na. Voor het
eerst raak ik achter met het zien van het ‘Cineville” filmaanbod en miste zodoende enkele films. Op de opening;
Sunlight on Wood van de Engelse kunstenaar Roger Ackling in januari bij JB op de Prinsengracht knielde hij voor
mij na een betoog over het Offer van kunstenaars aan de Natuur Goden. Hij met de geur van verbrandt hout en ik
met geluid van machines en of bijtels. Onmiddellijk gaf ik te kennen dat hij moest opstaan en dat ik het was die voor
hem moest knielen en voegde direct de daad bij het woord, met de mededeling dat die natuurgeesten het fenomeen
Geur misschien wel aangenamer zouden kunnen vinden dan Herrie. Het schaakboek “De Koning” van JH Donner en
“Kankerpaviljoen” van A Solzjenitsyn alsmede daarvoor van iemand anders “Je moet je leven veranderen” van Peter
Sloterdijk kreeg ik cadeau. Dit laatste leest langzaam en paveljoen nog niet aan begonnen. En wat betreft het leven veranderen als experiment als we geloven in mistieke getal waarden van letters ben ik begonnen met de naam Lau- rens te introduceren als voornaam. Wat trouwens niet gelogen is want die eerste naam staat ook echt in mijn pasport.
Dus de vier keer gratis aanbieding van De Groene Amsterdammer kreeg ik in de brievenbus als zijnde Laurens Ed-
ward Luyken. En daar ik per slot van rekening tegen mijn wil in uiteindelijk de huur met een uitkering moet bekosti-
gen overweeg ik de tweede voornaam van zes letters in te korten tot 1 namelijk E. Een klein half jaar geleden vond ik
in mijn postbus een geschreven briefje van een vriend die ik lang niet meer had gezien, of ik een keer langs wilde komen, dus stopte ik gelijk anderhalf jaar Aanzetten in een envelloppe en bracht het naar zijn huis waar hij niet meer bleek te wonen, vond zijn telefoon nr in een oude agenda en belde op en we maakten een afspraak. Die avond depo-
neerde ik alvast die Aanzetten post in zijn bus. Op die zaterdagavond eten afspraak namen wij in de tuin onze levens door, met op de achtergrond zijn geadopteerde Chinese dochter die viool speelde en die na enige tijd vroeg of zij mocht stoppen met studeren. Hij was verhuisd want de LAT relatie werkte niet meer en wilde meer afstand, het des-
tijds gezamenlijk gekochte huis in Frankrijk bevond zich in een patstelling. Een andere werkplek had hij moeten af-
staan met verlies van 2 tractoren, grote generator, motor, zelf gebouwde houten huisjes etc. etc. Ook de schaakcom-
puter had hij aan zijn schoonvader terug moeten geven, dus adviseerde ik hem er onmiddellijk een te gaan kopen.
Hij liet mij een prachtig uit hout zelf vervaardigde kast zien en andere werken zag ik opnieuw en bij het afscheid toen
het allang donker was showde hij mij zijn net omgebouwde busje. Een paar maanden later belde zijn ex die met hem
meerdere keren had meegewerkt 20 jaar geleden aan mijn experimentele films met de ingesproken mededeling dat Hein een treinongeluk had gehad. In de media had ik er niets van vernomen, dus stopte Aanzetten plus condoleance
in de bus bij Brigitte en ging naar een opening bij Galerie J Bokhoven. Na de crematie in die kast, maar nu kist, zag ik de premiere van “Flow my Tears” in de Stadsschouwburg en wachtte op de regisseur om hem te bedanken.
Oplage 16. Edward Luyken.
|
|