Aanzet 374.
26-3-2012 Amsterdam.
Ere Haag.
Gisteren zag ik een gefilmd portret van P Verhoeff over het werk van Teun Hocks in de Balie, beiden waren life aan- wezig. Ook Moniek T voegde zich met haar hofdame op de eerste rij en vroeg mij hoe gaat ie? En ik zei dat ik na af-
loop mijn laatste Aanzet zou geven. Die dag was ik met de kajak in Ijmuiden geweest en bij terugkomst op de motor
direct naar die eenmalige door van Nieuwkerk begeleide documentaire gegaan. Had dus geen prettig aanvoelend grij-
ze muis outfit kunnen aantrekken, maar droeg daar aantegen hoge onder de olie bespatte kaplaarzen met weliswaar
wel een spijkerbroek erover heen (waardoor ik hem vandaag gelijk heb moeten wassen). De choreograaf/theatermaker
Ton Lutgerink van het Onafhankelijk toneel overleed begin dit jaar las ik twee weken terug als bij toeval in een stads-
krantje waar ik niets in verwachtte te zullen tegenkomen. Met mijn oudste zoon doorploegde ik 180 minuten 16 mm
film op de montage tafel voor het vinden van twee keer vier minuten film die ik zo’n 30 jaar geleden had gefilmd van
Ton Lutgerink. Die tweede dansperformance hebben we op video gezet en vervolgens op DVD. In Parijs logeerde hij
enige tijd bij ons daar hij een workshop volgde bij Peter Brooks en was ook aanwezig toen Hubert Bals daar langs
kwam om filmpjes te bekijken die ik op zijn Filmfestival daarna mocht vertonen. Verder introduceerde hij mij destijds
aan de toen nog studerende Cris Dercon die mij introduceerde aan zijn studiegenoot Rudy Luyters met wie ik het dak vernieuwde van M Toebosch. Dus de constructieve invloed van Ton L was niet gering. Op 1 april is er een filmisch
eerbetoon aan Rudi van Dantzig en Ton Lutgerink in Rialto. (inmiddels 2 april) Ik gaf de maker van de drie dansfilms
waar TL de hoofdrol in speelde m’n laatste Aanzetten plus die vier minuten TL uit 1982 die ik in Rotterdam had ge-
schoten alsmede een zelfde envelloppe voor Els de vrouw van Ton. Op weg naar de zee reed ik jaren lang langs het
noord zee kanaal meestal in het donker op een gedeelte van dat traject tussen honderden bomen als een soort ere haag
naar mijn bestemming en daar er op dat tijdstip geen verkeer dus tegenliggers zijn had ik meestal het grootste licht aan.
Helaas tot mijn groot verdriet hebben ze de bomen aan de linkerzijde gekapt, dus geen “Ere Haag” meer. En wat betreft
de keramiek klei study ben ik voorlopig uit gekomen op het maken van afdrukken van bestaande eigen natuursteen-
sculpturen. En die dan dus bakken en glazuren. Daarna past het niet meer op de natuursteen want is dan gekrompen.
De op deze manier gevormde dikke stukken spek zou je kunnen zeggen die ik ook bronskleurig glazuur zijn dus tevens
modellen om in brons te laten gieten mocht ik daar ooit het geld voor hebben. Misschien dan toch maar een keer de loterij proberen. Zaterdag gaf ik de beeldhouwer Riesjart Bus op zijn opening alvast de DVD over Ton L daar hij in
koper ook met de menselijke maat werken maakt die bovendien stenen sjouwen. En ja de jaarlijkse APK is elk jaar
weer een uitermate vervelende bobbel. De regisseur Noud Heerkens heeft vooral met die laatste Ton L film een eer-
betoon document gemaakt en als mijn persoonlijk afscheid van T had ik dit niet willen missen. Vrijdag heb ik drie bin-
nen fiets banden geplakt (want stond al weken op het To-Do programma) na een uur alle drie weer leeg, dus weer die
lastige drie achter binnen banden eruit en weer die emmer water om te checken en weer alle drie op pompen en weer
(jawel u voelt het al aankomen) waren zij na enige tijd luchtledig. Bij de derde poging met de energie die ik nog had
voor 1 fiets lukte het in zoverre dat ik nu kan fietsen als ik de pomp bij me heb. Als ik even uit de stad wil zijn en de
ontlasting van de koeien wil ruiken tussen de weilanden stap ik op de motor die veel te veel herrie produceerd, maar in die waterlanden boven Amsterdam zijn dan gelukkig weer geen stoplichten waardoor ik niet gedwongen word met de neus boven de stationaire stank te zitten. Het was een spectakel om de koeien als een massa voor het eerst dit jaar van stal naar buiten te zien galopperen. Een tweede oude vriend die ik bijna tien jaar niet meer had gezien had zoals de eer-
ste een geschreven (eveneens een uit een agenda gescheurde pagina) briefje in de mijn brievenbus geschoven met de
vraag contact op te nemen en ook nu begon ik ook nu weer met eerst een dikke envelloppe Aanzetten ter hernieuwde
kennis making. Hij belde op en ik vroeg gelijk of we de volgende morgen om half acht bij hem konden schaken, kort-
om de eerste week elke dag s’morgens voor negenen alle partijen verloren en de tweede week tussen 7 en 9 uur idem
dito. Oorspronkelijk had hij contact opgenomen om mij negen zwart wit etsen te laten zien die hij via het internet had
aangekocht van een onbekend iemand. Die 9 Etsen met groffe aquatinten had ik in 1975 in Bath te Engeland gemaakt
en ze toen verkocht aan de BKR in Holland dus het jaar voordat ik 4 en een half jaar in Parijs ging wonen met de moe-
van mijn zonen. Dus het is evident dat ik nieuwe fiets binnen banden moet kopen. De groente Prei heb ik ontdekt, ge-
bruik ik gaarne (overigens nog steeds naast de witlof) in de keuken, rauw of in oven of koekepan. Dus de eerste ‘10 jaar
niet gezien vriend’ die een briefje in de bus deed (zie vorige Aanzet) en een definitief punt achter zijn leven zette maak-
te mij extra alert toen ik een tweede briefje ontving van een andere ‘tien jaar niet gezien vriend’. Ton L had ik 30 jaar
niet meer gezien want ging daarna met natuursteen aan de slag en kwam in een andere wereld. De film: “Caissa” die ik
in Rotterdam had willen vertonen zou ik hebben opgedragen aan Ruud en Hennie Maliangkai, de eerst genoemde was
top correspondentie schaker (zie internet) en is helaas overleden. In 73 probeerde hij mij de schaakogen te openen.
Oplage 16. Edward Luyken.
|
|