Aanzet 377.
10-9-2012 Amsterdam.
Vertraging.
Afgelopen zaterdag waren er 21 openingen en ben naar geen enkele gegaan, want had een verplichte schaakstudie-
dag dus twee dagen nadat ik had verloren in een simultaan tegen een grootmeester van de schaakclub VAS waar ik
inmiddels dubbel lid van ben geworden, naast de Raadsheer. De oudste zoon ging wel naar die openingen op een paar na en vertelde me tijdens 5 minuten snelschaak naar welke galerie ik in ieder geval absoluut moet gaan. De inhaal-
manouvre Kunstkijken zal ik een dezer dagen uitvoeren, want ben erg nieuwsgierig en blijf herhalen dat er echt heel
goed werk wordt geproduceerd. Ook de door mij bezochte musea in den lande gaven mij een kick en dus energie en
vond het dus jammer dat 4 grote witte nieuwe zalen tijdens het hoogseizoen in het SM te zwolle leeg stonden, natuur- lijk ken ik de uitspraak “Less is More” maar vond toch dat ik niet hypocriet (zoals meestal) moest blijven door dan maar te denken “ Goh, wat een interessante verder dan ver doorgevoerde minimalistische show met goede verlichting en een uitstekend werkende airconditioning”. Dus deed bij 2 mensen beleefd mijn beklag en kreeg als compensatie hun laatste full color uitgave “Stil even” met erin o.a. een Essay van filosoof J Hermsen met uitspraken zoals: De ge-
volgen van tijdsdruk liegen er niet om en velen van ons smeken om een hand vol stilte. Op vrijdag 28 september om
22.00 in t’Hoogt 1 tijdens Het Nederlands Filmfestival vindt de premiere plaats van mijn laatste korte film; Caissa en
de tweede voorstelling is op donderdag 4 oktober 19.30 dezelfde locatie. De laatste zes maanden intensief bezig ge-
weest met het vormen van verschillende soorten klei en dus het bakken en glazuren als onderdeel van een werkstuk
bestaande uit; houtsculptuur, staal, 16 magneten en 16 keramiese brons gekleurige werken, alsmede gesmolten glas welke op dit moment t/m 16 september zijn te bezichtigen op de Salon 2 van Arti et Amicitiae. Dus in januari stelde
ik 16 kleine keramieken in combinatie met beton en natuursteen en nu 16 iet wat grotere keramieken met hout en staal als drager ten toon. In de meeste gevallen is her verstandiger de eigen logica voor anderen niet bloot te leggen
tenzij je voor anderen een metafoor verhaal weet te bedenken die geen beschadigdigend effect heeft. Zo kan ik me voorstellen dat een antrposofische beschouwer en of galerie houder of houdster, de vraag zou kunnen stellen waarom
zoveel ? en het antwoord is dan om de ‘Vertraging’ men drukt als het ware al die energie langzaam maar vast beraden
door die figuurlijke sluis. Dus 32 stuks gebakken klei (geen lucht) door een trechter persen om vervolgens in een van de jaren verderop hopelijk te kunnen komen tot een ‘Versnelling’ in de vorm van 1 uitgebalanceerd keramisch werk- stuk. Daarom ook is het huidig geexposeerde werkstuk niet te koop. Net als met de 16 witte en 16 zwarte schaakstuk-
ken men in den beginne eerst moet ontwikkelen is het met Kunst niet anders. En bij schaal vergroting (financieel al-
machtig) hetzelfde verhaal maar dan 32 keer brons in 1 jaar plus wat meer vierkante meters in plaats van 1. En nee
er ligt geen cynische of jaloerse ondertoon in mijn betoog, want het gaat om de essentie. Zo kreeg ik op 29 juli een
mooie net gedrukte catalogus van de Engelse beeldhouwer Carlos Granger die een show heeft in Duitsland en zei
hem dat hij met een scructureel budget en drie assistenten in theorie net zo ver kan komen als sommige van zijn col-
lega’s in het land van herkomst. En dat geldt evengoed voor sommige andere kunstenaars maar natuurlijk ook weer
niet voor iedereen. Een paar maanden geleden werd ik elke dag gewekt door koerende duiven op het balkon die tever-
geefs een nestje probeerde te bouwen onder een rieten stoel maar de takjes werden door de wind steeds weggeblazen,
ontroerend om te zien. Om ze te behoeden tegen verdere teleurstellingen hing ik een groen leger net over die stoel, de
volgende dag zat 1 duif op het net en de andere vloog net weg, daar de eerste duif stoizijns bleef zitten dacht ik zij
heeft kennelijk net een ei gelegd en is nu aan het broeden en ging boodschappen doen terwijl een vertwijveling zich
van mij meester maakte, waardoor ik wat sneller naar huis ging om te dubble checken of hij wel echt een ei had ge-
plaats op mijn balkon. De duif verroerde zich totaal niet en ik tilde haar voorzichtig op tot dat ik ineens bemerkte dat
hij met vleugeld en poten verward zat in het net. Ik haalde gelijk een kleine schaar en knipte voorzichtig al die draden door terwijl ik rustig tegen hem sprak en z’n vleugels bij elkaar hield want hij spartelde tegen en wilde snel weg. De dag erna had ik hoofdpijn en ik dacht zij zal toch geen miskraam hebben gehad na dat mis-fortune aventuur. Daarna
heb ik ze niet meer gezien of gehoord ze meden het als de pest zoals men zegd. Voor het gesmolten glas onderdeel
moest ik meerdere keren mallen van eerst klei en daarna gips maken en wachten om te drogen. De meeste vrienden
zie ik zelden en dat komt omdat ik vaak aan hen denk en ze voor mijn gevoel heel dicht bij zijn. De film die zodade-
lijk wordt vertoont bestaat nog voor de helft uit 16 mm pelicule en de film voor 2013 voor de eerste keer alleen video.
Kwa werkwijze een heel verschil en in feite meer mogelijkheden dus ik kan nu buiten sommige technische begren-
zingen werken. Maar of het dan ook sterker wordt of het zelfde is nog maar zeer de vraag. Schaakopeningen ben ik
begin dit jaar voor het eerst in mijn kop gaan prenten, daarvoor was het vanaf mijn 10 de, intuitief. Tijdens de 8 we-
ken durende zomer S competite, keek ik eerst naar enkel spel tennis, en wil dat ook doen maar heb geen tegenstan-
der.
Oplage 16. Edward Luyken.
|
|