Aanzet 386.
21-11-2013 Amsterdam.
De Goden verzoeken.
Na in 1977 voor de eerste keer in La Rochelle mijn eertse korte filmpje te hebben vertoond op het filmfestival aldaar en vervolgens dat zelfde jaar op een festival in Hyeres aan de Cote d’Azur vertoonde ik het jaar erna voor het eerst meerdere korte films op het International Filmfestival Rotterdam terwijl ik in Parijs woonde waar ook de eerste zoon werd geboren. Ben dat vervolgens blijven doen elk jaar in de Maasstad en Utrecht op het Nederlands Filmfestival tot verleden jaar waar ik voor het eerst deel nam aan een schaak Rapid Chess Tournament in Wijk aan Zee en dit jaar voor de eerste keer een Tienkamp op het Tata Steel Chess gebeuren. Al bijna ander half decennia werd mij door sommige geadviseerd op video te gaan werken in plaats van celluloid en het Internet als platform toch een keer serieus te gaan nemen en al helemaal toen ik de gedachte ventileerde om bij elke nieuwe Aanzet een filmpje te maken van circa 8 minuten omdat die duration nodig is om het zelf voor te dragen zoals ik dat ooit eens zeven jaar elke week deed voor de radio. Welnu daar ben ik dan inmiddels met schorten en stoten als nieuweling mee begonnen en het loopt nog lang niet helemaal geolied want heb zelf niet de computer ervoor noch de know how en ook geen internet aansluiting. Dus digitaal en geen 16 mm meer die ik de laatste jaren alleen nog in The States kon laten ontwikkelen, dus gecompliceerd, opsturen en wachten en de betalingen konden alleen met een Creditcard die ik niet had, etcetera. Het zal dus nog even duren voor dat het gesmeerd loopt waarmee ik overigens niet suggereer; nog even en dan wordt het spectaculair. Nee belangrijker vind ik dat er regelmaat is en ritme zoals hopelijk het kloppen van het hart. Of zoals de gitaarspeler Matau W tijdens een kanotrip pas geleden zei naar aanleiding van het feit dat ik hem niet kon bijhouden want hij schoot steeds honderden meters verder voor mij uit, maar jij Ed (voor hem heet ik geen Laurens) gaat als een Diesel in hetzelfde tempo rustig door terwijl ik af en toe even stop. Verder moet ik er toch nog wel even aan toe voegen dat de kraan op het Rotterdamse filmfestival heel langzaam werd terug gedraaid de laatste jaren ondanks aanhoudende noeste arbeid in de vorm van er aan gekoppelde life geluids performances. Dit begon toen het stokje voor de selectie werd over genomen door anderen een ervan had niet zonder succes cavia’s gefokt in de Staats lieden buurt en de ander had bij nader inzicht op een andere standplaats dan Kampen de artistieke leer tot zich willen laten komen, maar toen was het te laat en werd projectionist opdat hij boven de kunst kon staan in plaats van er in. Allereerst kreeg ik te horen; we hebben nog geen reden gevonden om je niet te selecteren en vervolgens konden er slechts 2 gastenkaarten vanaf in plaats van 3 sinds 82 want de zonen, toen nog kinderen, gingen toen al met z’n tweetjes van zaal naar zaal. Dus besloot ik niet meer te gaan kijken opdat de jongens het wel konden en ikzelf deed alleen mijn eigen films aldaar. Vervolgens moest er gesmeekt worden voor een bevestiging op papier wat voorheen gebruikelijk was en ook op andere plekken heel normaal, want pas dan gaat men vele weken er voor echt alles op de rails zetten en repeteren voor het life geluid voor bij de desbetref- fende experimentele film. Dus Huub Bals tot hij overleed en vervolgens Gertjan Zuilhof vele jaren lang tot dat hij een andere sectie ging selecteren en programmeren waren dus de twee die me altijd hebben gestimuleerd om er mee door te gaan. Helemaal verrast was ik niet want vele jaren terug had de inmiddels overleden filmmaker Emiel van Moerkerken die trouw altijd naar de premieres kwam ook na z’n hartoperatie me al gezegd dat er altijd vroeg of laat wel iemand roet in het eten gooit of zand in de motor strooid. Ook de verhalen van Frans Zwartjes over tegenwerking in het algemeen of de streubelingen van Herbert Curiel die ik gelijk op video vastlegde. Kortom ik was er wel een beetje op voorbereid je weet alleen nooit wanneer en uit welke hoek het komt. De vraag is, is dat nou zo vervelend? Het Orakel van de I Tjing zei; wees tevreden met wat gerealiseerd is (34 jaar vertonen) en maak je niet druk over iemand op een ministerpost die de zaak tijdelijk kan tegen houden. En inderdaad erg is b.v. dat je wakker wordt uit een verdoving dicht genaaid en al maar met minder ingewanden of op een bed vast geketend aan slangetjes en te zwak om je te verweren of zoals ik een keer droomde omslaan op zee in je kajak en maar niet naar de oppervlakte kunnen komen en zo kan ik nog wel even door gaan. In mijn agenda overstreep ik de schaakpartijen verloren of niet verloren met een groene accentueerstift en de films van deze week zoals; The Counselar,Child’s Pose,Elle s’en va,Diana,Black Bird, Black Fish en The Hunger Games-Catching Fire met een blauwe stift. Voor Luyken.Org moet ik dus voor deze Aanzet en 385 beeldmateriaal gaan genereren. Verleden week zondag filmde ik Hans Bohm tijdens een simultaan in Druten en daarna hoog oplaaiende vlammen die alleen het gelaste geraamte deed overblijven van een experiment waar ik vanaf wilde in de tuin van Bus.
In het Max Euwe Centrum volgde ik twee dagen het wereld kampioenschap dat zich nu in India afspeeld en de jonge
uitdager komt uit Noorwegen. Momenteel beluister ik in de auto de CD’s waarop Ton Lutz de Odysseia voor leest na-
dat ik weken lang 3 CD’s van Philippe P had beluisterd die de Goden op zijn manier om hulp verzocht en die uiteinde-
lijk werden vervuld. Daar die schaakpartijen snel in remise eindigden wilde ik vervolgens een nieuwe museumjaarkaart
aanschaffen maar de rijen bij van Gogh, Stedelijk en het Rijksmuseum waren velen malen te lang.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|