Aanzet 391.
23-8-14 Amsterdam.
Onbeperkt blijkt Beperkt.
Als de keuze zou bestaan om nu geld te hebben in plaats van in de jaren 1974 tot 1984 toen ik kon reizen en experi- menteren met grafiek, de schilderkunst en het medium film en geluid in diverse hoofdsteden, dan zou ik het ook nu niet omgedraaid hebben willen zien. Het zou een totaal ander leven zijn geweest. Waarschijnlijk als horrige of slaaf
op welke werkvloer dan ook en blootstaand aan subtiele vormen van kleineren om je al bij voorbaat onder de duim te kunnen houden. Natuurlijk heb ik hierover veel nagedacht en doe dat nog steeds, dat terug blikken en evalueren.
Marx heb ik eerlijk gezegd nog nooit gelezen maar dacht wel de hoofd strekking ervan ongeveer aan te voelen. Kortom ik heb geluk gehad niet in die fuik terecht te zijn gekomen. Doordat ik vanaf mijn tiende in tehuizen door-
bracht had ik totaal geen idee van een vader die voor de kost moest zorgen. Er was een directeur,dames en heren die de leiding vormde en een oudere dame genaamd juffrouw Jenny die de keuken heel ordelijk bestierde en die bij-
voorbeeld watergruwel als toetje maakte en die de leverancier was van de verplichte eetlepel walvistraan die we al-
lemaal dagelijks kregen toegediend. De vrouw van de directeur had in het Jappenkamp gezeten en vertelde eens dat
tijdens deze internering men veel tijd doorbracht door te schaken met kleine stukjes krantenpapier als schaakstuk-ken. De zomerkamp vakantie die daar op volgde was bij een alleen staande oudere Baron in Overijssel die op zijn
schoorsteen in zijn moderne villa zonder verdiepingen een ingelijste foto had staan van hemzelf en Prins Bernhard
beiden in padvinders tenue dus korte broek op een trein perron elkaar de handen schuddend. Welnu de Baron had
een schaakboord en stukken en ik mocht er elke dag na het avondeten een partij komen spelen bij de open haard die niet brandde en eerlijk gezegd weet ik eigenlijk niet meer of ik het om de partij deed of om dat grote glas limonade.
Hij reed zelf geen auto maar had wel een grote Amerikaan die bestuurd werd door zijn jonge neef, als kinderen wa- ren we allemaal erg onder de indruk van die auto. Dus de achtergrond in een tehuis is eigenlijk klasseloos, neutraal
en je bent niet voor en ook niet tegen, want er is geen armoede en ook geen rijkdom, je wordt niet onderdrukt en
bent ook geen onderdrukker. En de familieleden zijn je lotgenoten en de steeds wisselende leiding. Daar ik als al-
leen staand kind was opgegroeid had ik ineens bij aankomst 10 broertjes en zusjes waarmee je statego kon spelen,
dammen en schaken. En buiten kon men in een omsloten tuin spelen en achterin stond een schooltje waar we alle- maal naar toe gingen overdag. En er werd 1 keer in de week een schildersles gegeven door de kunstschilder Joop van Meel die toen net de Drempelprijs had gewonnen en bij wie we gelijk op grote vellen mochten werken, waar-
van ik nog 10 Gouaches bewaar in de ladenkast. Nou ja een paar jaar later mocht ik het proberen op de Kunst Aka-
demie op 15 jarige leeftijd in 1965. Dus de Aanzet als uitlaatklep en misschien soms ook wel een beetje als Biecht.
De schooljufrouw die als enige les gaf aan de groep kinderen verschillend in leeftijd van 6 tot 12 kwam uit elke dag uit Leiden en studeerde kennelijk tegelijkertijd ook nog het een en ander te oordelen aan het feit dat zij alle vrije momenten aan het schrijven of lezen was. Ik wist natuurlijk niet wat ze schreef maar was altijd wel zeer onder de indruk van de caligrafie die ik waarschijnlijk niet kon ontcijferen. Dus voor het moment ben ik dus nu Hoofd lid
van de Oosten Toren i.p.v. De Raadsheer. De wierook stokjes zijn voor mij onontbeerlijk daar ik geen tuin heb met
welriekende geuren, wil ik de bloemen toch ruiken, het is dus geen surogaat maar wel een aftreksel die voldoet. Co-
conut incense sticks die ik maar moeilijk kan scoren geeft je het gevoel in een blokhut te zitten met air-conditioning
ergens op een eiland in de Stille Zuidzee. Op het Haarlemmerplein is een prachtig kunstwerk te zien als de fontei- nen spuiten en de lichtjes branden. Dus het water maakt volume en verdwijnt weer, dus in feite een vorm van elas- tische kunst. Zonder waterpomp geen kunst of zonder film projector geen beeld. Uren lange telefonische schaak- analyses zijn voorlopig weer van de baan. Verleden jaar benaderde de KPN mij met de mededeling dat ik vanaf nu
een Zakelijk Belvrij Totaal abonnement had en onbeperkt kon bellen en ik vroeg gelijk of er geen addertje onder het gras verborgen zat en liet ook anderen daar naar informeren. Ik vroeg of er een maximum bestond aan Onbe-
perkt nee dat was er absoluut niet. Maar ja een jaar later komt de aap uit mouw met een Fair Use Policy voortzet-
ting die ineens twee keer zoveel kost wat ik niet wilde aangaan. De penningmeester zat twee en een half uur aan de telefoon en drong uiteindelijk de zaak terug op het oude maandbedrag, maar nog steeds weet niemand bij de KPN
wat het maximum is van ''Onbeperkt bellen'' zakelijke afdeling en prive afdeling verwijzen voor informatie naar elkaar of je krijgt een nummer waarvan de verbinding herhaaldelijk wordt onderbroken, alsof het beleid is. Kunt u even terug bellen? want anders kan ik uw vraag niet beantwoorden, etcetera. Even afwachten dus en kijken of dat
bedrijf zijn afspraak na komt want er kon geen schriftelijke of digitale bevestiging worden gestuurd. En wie zijn eigenlijk de nieuwe eigenaren of aandeelhouders? Moet er meer winst worden geboekt? Hoezo transparant? Onbe- perkt beperkt bellen? In allerhande brochures en wijkkrantjes en sommige weekbladen is iedereen aan het glim-
lachen. Zelf ben ik een voorstander voor het woord Kaas voor de camera i.p.v. Say Cheese please.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|