Aanzet 396.
27-8-15 Amsterdam.
Stapje voor stapje.
Na dus Piet en Pieter elk op hun eigen domien in de N. O. polder na jaren te hebben bezocht was ik de volgende dag
van plan de kunstenaar Anton de Baat op te zoeken in Den Oever want ook die had ik vele jaren niet meer gezien dus
toen ik belde vertelde hij me dat dat moeilijk zou gaan omdat hij sinds kort in het VU ziekenhuis ligt vanwege het feit
dat men in Frankrijk had geconstateerd dat hij aan leukemie leed. Dus die trip ging niet door, ook eventueel daarvoor in de plaats een rit naar Limburg vond geen doorgang. Vervolgens boorde ik toen twee 16 mm gaten in een Basalt steen slijpte hem in vorm, ging hem schuren en polijsten, vervoerde hem in een munitie kist uit de tweede wereld oorlog achter op mijn motor en reed er mee naar huis om het woord "Beterschap" er in te graveren. Toen belde ik gelijk zijn vrouw om te horen wanneer ik hem mocht bezoeken en hoorde gelijk ook vanwege de regelgeving in dit geval dat men niet werd verondersteld iets mee te brengen. Papier mocht wel dus maakte ik een foto van de kleine sculptuur en ver- zond hem stante pede met de Aanzet 395. In de regen in de kano een paar jaar geleden op het Veluwe meer zag ik in de verte duizenden kleine witte stipjes, had de Russische verre kijker niet bij me dus peddelde er heen en zag dat het zwa- nen bleken te zijn. Nog nooit had ik er zoveel bij elkaar gezien en verder graaide ik al die mooie lange witte veren uit het water en gaf een gedeelte veel later aan mijn jonste zoon. In een droom van 30 juli verleden jaar was ik een brug wit aan het schilderen die al wit was en bovendien bedekt met sneeuw. De cassette met de zingende Tibetaanse mon- nikken die ik had aangezet tijdens dat graveren in gepolijst Basalt gaf geen geluid merkte ik na enige tijd. De tape bleek gebroken en de reparatie lukte wonder wel, dus af maken dat werk. Eergisteren ging ik weer naar de N.O. polder na te hebben gebeld en reed direct naar een windmolen in het land waar al zo'n 10 jaar natuursteen sculpturen rondom die molen op het beton staan opgesteld. Mijn auto is daar niet echt geschikt voor want heeft een hoge achterbak in verge- lijking met een bestelbusje wat ik al lang niet meer heb. De zware absoluut niet te tillen steen kon ik slechts naar bin- nen werken door eerst een constructie van balken die ik daarvoor had meegebracht te formeren alvorens hem naar bin- nen te kunnen rollen en schuiven. Eerlijk gezegd was ik even vergeten hoe onmogelijk de zwaartekracht kan zijn. Met de Egyptische hefboom techniek steeds een paar centimeter hoger en dan snel met de linkerhand een klein balkje tussen plaatsen en weer even afstand nemen. Met de meegenemen bolderkar haalde ik andere kleinere steen sculpturen om de constructie langzaam verder op te bouwen. Kortom toch wel een klein uurtje bezig, want handmatig en geen electrische lier die hem in 10 minuten langzaam naar binnen kan trekken. In principe doe ik dit soort handelingen het liefst alleen. Neem de tijd en nog een slok karnemelk, de sjaal en pet af en steek een cigaar op en loop voor de zoveelste keer om de molen daarbij af en toe vol bewondering omhoog kijkend naar die draaiende drie wieken. Had wel extra kaplaarzen meegenomen maar was de juiste maat touw vergeten om door de boorgaten te halen. Pas bij terugkomst zocht en vond ik dat touw ooit gedoneerd door de kunstschilder-kapitein-mede galeriehouder Anton de Baat en gebruikte het bij het uitladen. Moest natuurlijk eerst ruimte maken in de zeecontainer. Aanstaande dinsdag ga ik bij hem langs in het VU ziekenhuis. Daar ik na 3 kwartier in de kano pijn krijg in de benen die ik niet kan bewegen heb ik gezocht naar een trap-peddel kano (schroef of beweegbare vinnen) maar kon dat niet betalen. Heb toen nog overwogen daarvoor in de plaats een opzit kano voor in de branding. Dus naar Muiderberg was in fasen uitgesmeerd over meerdere weken. Eerst van Durgerdam naar Ijburg, later daar vandaan naar het eiland Pampus, toen van Ijburg naar Muiden en vervolgens een week later naar Muiderberg en terug uiteraard. Tegelijkertijd tussen die trips door met de fiets diezelfde route afgelegd op de wal. En een paar keer met auto of motor op de vrijdagavond naar de plaatselijke schaakclub aldaar op die Mui- dense berg waar ik 1 jaar lid van wil gaan worden. Pas na deze rituelen voelde ik mij kennelijk sterk genoeg om naar Kampen, Heino en de N.O. polder te gaan. Een gecompliceerde psyche dus. En vooral stapje voor stapje. Zo ook op weg naar de dichts bij zijnde bioscoop voor het ophalen van de Filmagenda daar ik op de plastic slippers zonder profiel makkelijk kan uitglijden. Bestudeer dan een half uur het nieuwe aanbod en bepaal het komende week kijk programma want kijk al decennia lang geen TV maar kan blijkbaar niet zonder kijkvoer. Bovendien reis ik dan toch een klein bee- tje en heb aldus een escape. Ook het lezen is essentieel, dus ogen na jaren opnieuw laten meten en 4 monturen met ge- slepen glazen voor 60 Euro bij elkaar aangeschaft. Korte autobiografien vind ik altijd interessant en vul dan in gedach- ten het niet vertelde 95 procent zelf in. Een paar jaar geleden in Roelofarendsveen kostte het mij circa drie uur eer ik een onbewerkte natuursteen in de auto kreeg. Ook toen houtje-touwtje. Tijdens regen wordt er niet 2 keer rechtshandig
geoefend. De lange rokade in het schaak heb ik meerdere keren geoefend en dolf meestal het onderspit. maar met de korte zou het waarschijnlijk niet veel anders zijn geeindigd. Pieter van die hoopgevende windmolen maakte met ega
een trip in 8 weken om een Afrikaans meer, zelf voel ik me al onzeker als ik langer dan 24 uur van huis ben. Zou het
niet een leerzame therapie kunnen zijn als ik dat een keer omdraaide? Ha Ha Sorry kerel maar dat zit er waarschijnlijk niet in, want als ik het op de autobio kaart bekijk is de rittenkaart op en ook overstappen zal waarschijnlijk niet kunnen.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|