Aanzet 404.
25-12-2016 Amsterdam.
Driepoot.
Inderdaad zou ik nu in Parijs hebben kunnen zijn, maar is het nodig of is het voorlopig wel weer mooi geweest? want
dat was het zeer zeker. Wat zou ik daar dan willen doen wat ik nog niet gedaan heb en heb ik ook nu wel weer die overtuigende zelfverzekerde kracht? Natuurlijk op de heenweg maak je een vuur om de natuurgeesten te behagen en
om spek te offeren maar ook te eten. Maar het is natuurlijk altijd even afwachten of de Goden je ook nu goedgezind
zullen zijn. En gebleken is dat de nachtvorst slapend in de auto tot nog toe te overleven is. Slechts 1 nacht lag ik klap- per tandend van de kou te zoeken in mijn hoofd naar een sterk geestelijk gegeven en ik begon me te concentreren op
de schakers en de schaakpartijen die ik die avond had gespeelt en begon onbedaarlijk te lachen en de temperatuur leek onder controle. Het gaat uiteraard om de dingen die ik nog niet heb gedaan dus genieten van de verbasing en e-
veneens om het eigen leven te observeren vanaf een plek waar je niet woont, Dus in Parijs zijn en kijken naar jezelf
in Amsterdam met al de dagelijks en wekelijkse rituelen. Zoals de films in de bioscopen die ik wekelijks af vink of de 16 galerien die ik per maand gemiddeld bezoek als mede het schaak gebeuren, thuis op de maandag morgen of in Arti
of op de Muider Schaak Kring of bij vrienden met zelfgebakken appelflappen. Kortom is er verder nog een te beden- ken meerwaarde voor een vijfde sejour aldaar? Zo ja, vertel; 'nu zou ik het niet weten'. En het offer aan Parijs waar de
oudste zoon is geboren is inmiddels nu gebracht in de vorm van een "In memoriam. Ba 'Ta. Clan" welke nu tentoon is
gesteld in Arti et Amicitiae de kunstenaars sociteit. Sinds ik met Parijs bezig ben dus vanaf september ben ik niet meer met een kano naar de zee geweest omdat ik die extra energie er tijdelijk even niet voor over had. Vandaag heb ik er wel een op het autodak geplaatst om mezelf uit te dagen en te kijken hoe ik misschien toch ineens toehap. Het
Plengoffer is gebracht en ik moet nu weer proberen verder te groeien door opnieuw de angsten te ondergaan en leren
te bedwingen in het donker en op het water. Deze week heb ik in ieder geval een driepoot gelast om een vuurschaal in
te hangen dus vuur boven de grond. Alleen tennissen tegen een muur met twee rackets in Romainville heb ik dik aan-
gekleed wel kunnen uitproberen, terwijl aan de andere kant van die muur 10 mannen Jeu de Boule speelden. Dit dorp
wat aan Parijs vastgroeide ontdekte ik min of meer per toeval, daar ik een grote begraafplaats in de heuvel stijl oplo-
pend op liep met de fiets aan de hand en steeds stoppend de teksten las. Bovenop is een kerk met uitzicht over Parijs,
waar ik later tijdens de volgende sejours s'nacht tijdens de vorst soms naar toe ging om naar de lichtjes te kijken ter-
wijl ik druiven at. Ik moet als het ware mijn activiteiten hier in Amsterdam opnieuw definieren. Heb ik lately muziek
gemaakt? Nee totaal niet. Moet ik daar niet aan gaan werken? Ja zei hij schuld bewust, dat moet ik weer op pakken al was het maar voor de oefening zou Gurdjeff gezegd kunnen hebben. Maar ook volgens de filosoof Peter Sloterdijk met; 'Je moet zo leven dat je achteraf geen excuses nodig hebt'. Gelukkig zie ik mensen die doortastend hun doelen nastreven, slag na slag zoals op het water, peddel aan de enen kant en dan weer de andere, etcetera. Ik heb gefilmd
naast het maken van werkfoto's maar meer voor persoonlijk documentatie in plaats van dat dan zo nodig te moeten vertonen. Er wordt al zoveel cinematografisch werk van hoge kwaliteit geproduceert dat ik me er niet persee tussen
hoef te wringen. Bovendien heb ik die wondermooie alles opeisende strijd 34 jaar lang mogen ophoesten en ben daar
nog steeds dankbaar voor. Van de filmprogrammeur Gertjan Zuilhof en daarvoor Huub Bals (oprichter IFFR) heb ik
die deelnames te danken. En van eerst genoemde kreeg ik een tekening op de hem toegezonden Aanzetten Parijs 1+2
terug, met de afbeelding van mezelf in de kano in het Bassin de la Villette. Veel moderne schrijvers wordt soms na-
vel staarderij verweten, ter verdediging zou ik willen zeggen daar inderdaad mee te moeten beginnen om daarvan-
uit de eigen misschien wel onaanzienelijke plek en je energie in de omgeving te begrijpen. Parijs was dus in meerdere
opzichten een goede oefening. Deze morgen om 6 uur de deur uitgegaan om de in driepoot hangende vuurschaal te
dopen bij het ijselmeer met een grote warmtebron, spek, karnemelk, koffie en thee en een sigaar. De kano op dak hield ik achter de hand want dat kan morgen ook nog. Toen een vriend een erfenis verwierf kocht hij daarvan een heus bos en sliepen wij allebei in een hangmat met veel muggen, maar doopten daar ook zijn in Zweden gekochte
hangende vuur schaal die ik s'morgens vroeg gelijk bij opstaan weer nieuwe voeding gaf. Daarna ging ik gelijk fiet-
sen om de uithoeken in de omgeving te verkennen. Vandaag kwam ik er bij toeval achter dat men de driepoot kan
laten lopen dus het vuur kunnen verplaatsen naar de plekken waar men afwisselend wil zitten. Waar ik al lassend de-
ze week niet eens aan dacht maar wel voor voelde dat er meerdere nog niet zichtbare voordelen aan vast zaten. Op zondag 27 november in een bos op een uur rijden vanaf Parijs waar ik naar onderweg was, had ik een Visioen Droom
gehad die mij een heel sterk gevoel gaf en waar ik onmiddelijk meer van wilde weten, maar het lukte me niet meer om in slaap te komen. Ik droomde over een in de droom nog jonge moeder van een vriend waar ik graag bevriend mee wilde raken en zijn twee zussen. Ik ga het die vriend natuurlijk wel vertellen. Sterke dromen kan ik niet oproe-
pen en dat is misschien maar goed ook, want zou er zomaar verslaafd aan kunnen raken.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|