Aanzet 406.
10-8-2017 Amsterdam.
Kleindochter Nico.
Dus nu na weer drie maanden verder te zijn waarvan ik twee maanden geen auto bezat waardoor ik niet verder kon
experimenteren met het "Trio Gajak Maran" project. Nou er is gelukkig weer vervoer, dus langzaam en voorzichtig die activiteit proberen op te voeren. Helaas maak ik altijd wel weer een of meerdere denkfouten, de schaakpartijen zijn daarvan het bewijs maar ook de beoordelingen op het biljart met de drie ballen, stoot ik via de linker of de rech-
terkant en verder stoot ik zoals meestal met de rechterhand of als afwisseling voor de spieren met de linkerhand? Het
biljart is zoals het leven namelijk soms voor mij totaal onvoorstelbaar, ik bedoel hoe vreemd ballen soms kunnen rol-
len op het groen gespannen vilt of hoe een schaakpartij kan verlopen. In ieder geval over spieren gesproken, ja ik voel
de armspieren wel een beetje en heb veel slaap nodig omdat ik sinds kort lid ben geworden van een Kano vereniging
die drie keer per week twee uurtjes de sport beoefend, terwijl ik gemiddeld 1 uurtje per week alleen gewend ben. Wat
dat betreft energy-wise een totale verandering. Die dag toen ik lid werd van die kanovereniging had ik voor het eerst
de kleindochter Nico te eten mogen geven acht dagen nadat zij werd geboren op 18 juli. Die zelfde avond nog peddel-
de ik groepsgewijs mee in een kano van de club tijdens soms een lichte regen. En even voor alle duidelijkheid ben ik degene die achteraan zijn best doe, om bij te blijven. En heb het op de Amstel al een keer meegemaakt dat ik kilome-
ters achter lag. Tijdens die autoloze werkweken dacht ik nou heb ik een hamer dus wil ik timmeren nou dat werd een
tweede electrische buitenboord motor op een lange eenpersoons oude kano, dus een rechter en een linker schuin ach- ter mij dus als ik naar links wil rem ik met de peddel links af of zet de linker schroef langzamer. Kortom die kunst-
kano try-outs gingen goed ook op langere trajecten als je maar reserve accu's bij je hebt. Maar toen ik diezelfde grap
dacht te kunnen uithalen met een van de ingekorte kajaks vergistte ik mij. Bij vertrek om het Ij over te steken was ik me niet bewust dat mijn gewicht plus meerdere accu's en de twee electrische schroeven te zwaar bleken, onderweg moest ik een schip laten passeren dus maakte ik kleine circels, een schroef viel uit (draadje los) en ik kon er niet bij en de andere schroef zette ik op out en besloot terug te peddelen, voelde water langs mijn rug naar binnen sijpelen en
zag dat de voorkant toch wel een beetje te veel langzaam omhoog kwam. Ik kreeg steeds minder controle en begon razend snel te peddelen zo hard als ik maar kon, nog een tiental meters, maar ik zonk en wrong mij onderste boven uit de ingekorte kano met moeite vanwege de extra accu's plus een droge klerenzak tussen mijn benen. Uitermate lang-
zaam zwemmend trok ik de gezonken kano achter mij aan tot dat ik grond onder de voeten voelde en ik een accu ver-
loren bleek te hebben. Sinds die vierde juni denk ik soms met schrik terug aan wat er was gebeurd als die ene motor
niet was uitgevallen. Dan zou ik dus zijn gezonken midden op het Ij. Bovendien heb ik altijd een reddingsvest aan be-
halve die namiddag. Kortom ik ben toch wel een beetje geschrokken en heb die schroeven sindsdien in mijn werkka-mer staan. Maar van af het moment dat ik weer spullen kan verplaatsen op vier rubberen banden beginnen de twee
electrische schroeven steeds iets luider te zingen dat zij zijn gemaakt om te draaien en niet om te verstoffen tussen
de boeken. Het volgende Kunstplan waar geen podium voor is, is het monteren van die twee kleine buitenboord mo-
toren op een brede lange open twee persoonskano waar als het moet ook nog een derde in kan. Dat idee had ik natuur-
lijk al langer in mijn achterhoofd maar nu zo langzamerhand heeft het wel lang genoeg in die pan op de verdeel vlam
staan te sudderen. En kijk uit niet meer van die denkfouten maken! Nee, maar die bal op het biljart kan tegen mijn wil in toch een andere route gaan en uiteindelijk via een omweg die rode en witte bal zachtjes aan tikken. Nou ja laten we de Goden danken dat we adem mogen halen. Dus die pijp die ik verleden jaar in september in Parijs kocht met drie
verschillende pijptabakken die nog niet op zijn heb ik wel altijd bij me om af en toe op verschillende locaties uit te
proberen in de hoop diezelfde magie te treffen die ik dacht te hebben ervaren toen ik 15 en 16 jaar oud was. Dus zeg maar 50 jaar geleden. In de 891 pagina's tellende "Beelzebubs verhalen aan zijn kleinzoon" van G.I.Gurdjeff ben ik
nog niet verder gekomen dan pagina 538. De moeder van de zonen las het in een paar weken en ook nog in het Frans.
En ja ik denk werkelijk elke dag aan Parijs maar de onderzoekingen moeten nood gedwongen nog even op zich laten wachten om verschillende redenen. Ik heb er destijds veel straatbeelden gefilmd waar ik verder nooit aan toe geko-
men ben om die films verder uit te werken door bijvoorbeeld er naar toe terug te gaan en het nu 40 jaar later weer te
filmen en dus eigenlijk op 16 mm zwart/wit of als de sfeer het afdwingt op kleur. Maar misschien ook wel als ik die locaties terug kan vinden op Super acht als de geur me aldaar toe inspireerd. En misschien ook wel Lay Low tech-
nies op video in deze beeldscherm cultuur waarin iedereen plaatjes schiet. Aan de andere kant; Ben ik al een keer
met een instrument naar die Lichtstad geweest? nee dus. Want opweg naar de derde ronde van het NK Schaakkam-
pioenschap vond ik een heuse Afrikaanse trommel zo maar bij het huisvuil op straat staan, dus gelijk naar huis en geen schakie. Maanden geleden ging ik daar naar op zoek in de stad maar kwam toen uit bij een tamboerijn van een vriend. Op dat Afrikaans gespannen dierenvel maakte ik gelijk een opname met 4 tracks als basis ritme voor de rest.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|