Aanzet 407.
28-8-2017 Amsterdam.
Miss Blanche.
Pas geleden ging ik voor hert eerst dit jaar met de kajak in de branding aan zee, de wind kwam vanuit de zee en de
golven waren hoog en gemiddeld 8 stuks achter elkaar. Als een rodeo ging ik er tegenin en de zesde of zevende golf werd mij al gelijk fataal en werd als een lucifer houtje onderste boven gegooid. Dat heb ik natuurlijk wel vaker mee-
gemaakt maar met mijn voeten raakte ik geen grond en het lukte me niet om mezelf en de kajak die met een touw aan
mijn reddingsvest vast zit naar het strand terug te keren. Een kite surver kwam me te hulp en zo geraakte ik volkomen uitgeput gelukkig toch weer op het strand. De kite surver zei de wind komt wel vanuit de zee maar vreemd genoeg
kan de onderstroom dan heel sterk zijn.Op de heenweg naar zee vroeg in de ochtend zag ik een zeemeeuw ergens mid-
den op een kruispunt zitten dus niet staan, ik toeterde nog even maar hij vloog niet op, dus reed ik er behoudzaam langs
en twijvelde of ik hem langs de kant moest zetten maar reed langzaam door kijkend in mijn achteruit spiegel. Op de
terugweg zag ik dat hij inmiddels plat was gereden. En had spijt dat ik hem die ochtend toen er nog geen verkeer was
niet had geprobeerd hem te verplaatsen. Ik vertelde mijn oudste zoon dat ik meestal bij het beeindigen van een aanzet
pas de dingen wil gaan schrijven die nou een keer niet over de dingen gaan waarmee ik in fysieke zin mee bezig ben.
Dus de kano het vervoer, de bibliotheek, het schaken, de bioscoop en de galeries. En hij zei terecht; dan moet je meer schrijven. En ik zag een kleine laptop zonder accu staan die hij niet meer gebruikt en ik vroeg mag ik die dan gebrui-
ken want misschien zet hij me er wel toe aan meer te gaan schrijven. Morgenochtend voor de derde keer in de week
in de kano in groepsverband dat zal dan de dertiende keer zijn. In september gaat er 1 kanoavond vanaf want dan be-
gint de competitie schaak in de kunstenaars societeit. Als nieuw bakken Opa sinds 18 juli heb ik al een keer op de baby
gepast terwijl zij in de kinderwagen lag te slapen en ik de verrichtingen aanschouwde van al die survers op die golven
de jongste zoon kon ik niet onderscheiden in die groep want was mijn verrekijker vergeten. De drang om te schilderen,
filmen, of instrumentale muziek te spelen en op te nemen, is er nog even niet. Alsof ik toch eerst die jaarlijkse Holland-
se Museum Tour moet maken. Maar ook daar moet ik kracht voor opbouwen en ook dat kost tijd. Nou even kijken waar
we uitkomen met deze nieuwe aanpak, namelijk om de Laptop altijd klaar te hebben staan in plaats van alles direct op te bergen. Zoals ik gewend ben te doen na te hebben geschilderd of na verschillende geluids tracks te hebben opgeno-
men of na te hebben gebiljart op de verrijdbare tafel. Maar ook de naaimachine na gebruik moet ik direct vanwege de
beperkte ruimte opbergen. Het is natuurlijk nog maar de vraag of men productiever zal zijn met meer vierkante meters.
Op een paar locaties heb ik al in de auto geslapen om te kijken hoe dat gaat heb dan meestal hout bij me en de vuurpan
die ik in een gelaste driepoot hang met spek om te offeren en te eten, verder altijd een bescheiden rantsoen. Thee, wijn,
koffie etcetera. Verleden jaar in Vlaardingen maakte ik een foto van een grote foto in een etalage van de straat waar ik
heb gewoond tot mijn tiende jaar. Daar hemelsbreed ongeveer 200 meter er vandaan stond dat kleine huisje aaneen ge-regen met circa 30 andere huisjes. Die allang niet meer bestaan. Maar de mooie grote molen op de dijk staat er nog wel.
Op die foto ziet men bij voorbeeld de enige winkel in die put (want zo werd die wijk genoemd) met het boord “Water-
Stokerij” dus warm water voor de was en ook kan ik mij herinneren daar de eerste cigaretten te hebben gekocht, los
dus per stuk ‘Miss Blance’. In de winter met sneeuw was die dijk mooi om met een slee naar beneden te glijden, daar
heb ik geen foto van. Wel heb ik een foto als 8 jarige op een zeepkist gemaakt met de wielen van een kinderwagen tij-
dens een wedstrijd naar beneden suizen op de Voorstraat die vanaf de dijk naar beneden liep. Dat was nog voor de pe-
riode dat ik 2 jaar letterlijk elke dag naar het zwembad ging. En dat kolpa bad waar ik een jaarkaart had bestaat ook
allang niet meer. S’Morgens vroeg liep ik langs de begraafplaats naar het zwembad waar mijn vader die op mijn ne- gende jaar overleed begraven lag. Ik weet niet waarom maar zelf was ik niet aanwezig op die begrafenis. Wat ik nog
steeds ervaar als een gemiste kans als ik er nu 58 jaar later aan terug denk. Ook op de begrafenis van mijn moeder was ik niet van de partij, woonde toen in Parijs en wist nergens van. Toen mijn ouders trouwden was ik waarschijnlijk 5 of
6 jaar de preciese datum kan ik natuurlijk opzoeken, maar daar was ik ook niet bij, heb er wel nog foto’s van beiden
staand op de trappen van het oude stadhuis in Vlaardingen. Heb nu net 2 uur in de kajak gezeten met een klein groepje en ben daarna gaan zwemmen want dan smaakt de brunch omdat ik het verdiend heb. Inplaats van een bolderkar met
zes luchtbanden om de kajak op het strand naar de branding te vervoeren, gebruik ik nu twee fiets wielen met een daartussen gelaste as. Wat iets beter gaat maar het trekken door het mulle zand blijft een klus. En moet regelmatig even op adem komen. Dus het ritueel op weg naar zee is dus eerst een vuur maken onderweg er naar toe en de belevenissen van die week overdenken. Net als het kijken naar de golven die tegen de pier aanklotsen kan ik even gefascineerd in
het vuur blijven turen vooral ook als de vlammen weg zijn en je door te blazen het oranje rood kunt aanwakkeren. Ik
heb thuis geen open haard, dus haal ik mijn gram in de natuur en hout vind men overal je moet alleen wat hakken. Het
slapen in de auto gaat steeds slimmer, maar de diesel was goedkoper en ook de wegenbelasting. Nou ja het kan erger.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|