Aanzet 412.
19-05-2018 Amsterdam.
Ski Sprong.

Drie dagen geleden hielp ik mijn jongste zoon en kleindochter met wat boodschappen ver buiten het centrum want hij heeft tijdelijk geen auto maar wel een groter huis. Daarna reed ik alleen naar Ijmuiden ontvouwde de fiets en ging op zoek naar twee speklappen en brood, reed vervolgens een stuk terug langs het Noordzee kanaal en maakte een vuur in de schaal die in de driepoot hing en kon eindelijk wat eten want had die dag nog niet ontbeten. En pas daarna wilde ik gaan skien bij meerdere graden onder nul. En ik kon het toch niet laten om van kleine heuveltjes te springen. Een dag later deed ik het zelfde en sprong van ietwat grotere heuveltjes en na meer dan een uur besloot ik nog 1 keer de eerste heuvel bovenaan de piste en de laatste beneden te nemen, ik remde dit keer minder af want het was tot nog toe goed gegaan, maar kwam verpletterend neer. Ik wilde eerst nog de headphones, pet en stokken gaan pakken en zoals ge- woonlijk als men een schuiver heeft gemaakt weer op krabbelen, maar ik merkte dat ik een vreselijke pijn had aan mijn schouder. Anderen die mij te hulp kwamen en mij half overeind hielpen merkten dat ik soms het bewustzijn verloor en besloten de ambulance te bellen. Van het liggen in de sneeuw had ik geen last want was dik aangekleed. vreemd genoeg dacht ik nog steeds dat het oponthoud van korte duur zou zijn zelfs toen ik in die ziekenauto lag waar ik een injectie toegediend kreeg met de woorden U zult zich even wat raar gaan voelen. Bij aankomst in het ziekenhuis in Beverwijk werden de kledingstukken open geknipt en constateerde de chirurg dat de rechterarm uit de kom lag die er weer werd in gezet. Vervolgens werden er foto’s gemaakt maar er bleek niets gebroken. De zonen haalden mij op en brachten me thuis. Uiteraard ben ik geneigd mezelf nu te verwijten erg stom te zijn geweest om meer te willen dan alleen te genieten van een afdaling in plaats van ook nog te leren om te springen. Toevallig had ik die dag van het ongeval eten ingeslagen en had ik uit de bibliotheek tien luisterboeken geleend. Verder had ik de vuilnisbak geleegd want met de soms ietwat warmere dagen wil ik daar nooit te lang mee wachten. Kortom de eerste dagen met rechter- arm in een mitella hoefde ik niet de deur uit. s’Morgens de dag na de val belde ik direct de schaakclub in Muiderberg om door te geven dat ik die avond helaas niet extern voor de club kon spelen en de manege om de les van 12 uur de volgende dag te annuleren en ook de kunstnaars sociteit om door te geven dat ik die komende dinsdag waarschijnlijk niet zou kunnen schaken Verder maakte ik een afspraak voor de poli chirurgie over een week bij een plaatselijk zie- kenhuis en belde mijn oudste zoon voor telefonische digitale hulp want het verzenden van de video aanzet 411 naar YouTube Aanzetten Edward.luyken.Org lukte me dit keer niet. De Engels en Amerikaanse CD luisterboeken beluis- ter ik met headphone of over de drie speakers voor, midden en achter in mijn woning maar kan me er niet altijd echt op concentreren ondanks het feit dat het meestal door uitstekende voordragers wordt gelezen. Dus eerst de voor mij ongewone expansie van 30 dagen achtereen een out door activity buiten de stad maar wel in de sneeuw in plaats van 1 keer in de week naar de branding en nu op dit moment voor de derde dag aan huis gebonden vanwege de revalida- tie. Wat betreft het afscheid van de wapenen oftewel het beeindigen van het huren van een zeecontainer aan het IJ na 20 jaar heb ik gelukkig geen spijt en dat zal ook niet alsnog gaan gebeuren. Gisteren met die arm in een mitella nog wel tien minuten op de basgitaar gespeeld want de stem bij het voorlezen van Aanzet 411 had er een geluid naast nodig. In het ziekenhuis werden de twee overaals, trui en vissersjack gelijk open geknipt om de rug,nek en rechter- arm direct te kunnen inspecteren, nou dat bleek dus arm uit de kom voor het eerst van mijn leven. En ik heb groot respect voor de expertise van al die mensen die me toen hebben geholpen. Als de zonen me niet hadden kunnen op- halen (want zijn soms in het buitenland) had ik in zwarte onderbroek en korte kaplaarzen en half ontbloot boven- lijf de taxi moeten nemen. Vandaag 20 mei eerste pinksterdag en morgen nog een maar daar merk ik natuurlijk niet zo veel van, juist om dit te verwerken moest ik gisteren vond ik op de naaimachine het X large reporter vest uit drie stukken weer tot 1 geheel maken, op mijn manier dan wel te verstaan, want de eerste de beste huishoud dame zou in lachen uitbarsten bij het aanschouwen van het eindresultaat. Het zit stevig aan elkaar. Wel ben ik mij hierdoor weer bewust wat een handycap zelfs een kleine kan betekenen waar men normalitair niet altijd bij stil staat. Gelukkig had ik de dag voor het ongeval een Italiaans ski pak van mijn jongste zoon terug gegeven met de uitleg dat het groene pilotenpak met veel rits sluitingen mij beter zat, anders zou zijn kledingstuk zijn doorgeknipt. Kunnen we het mis- schien ook nog over iets anders hebben dan het ongeval? Waarschijnlijk niet want ik moet dit nu verwerken voor het volgende hopelijk wat rustigere avontuur. O ja en wat gaat dat dan worden? Dat weet ik niet, net zo min als dat ik niet wist dat een internet aansluiting zou lijden tot dertig dagen oefenen op een ski piste en een bezoek aan een ma- nege. Ik wil wel blijven skien maar misschien niet elke dag, om de dag of drie keer in de week en niet meer sprin- gen uit zelfbehoud, want ben natuurlijk wel geschrokken. Wat anderen kunnen moet ik niet willen en al helemaal niet wat betreft de leeftijd want wonden herstellen zich langzamer.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.

||o-[ Edward Luyken ]-o||