Aanzet 415.
12-4-2019 Amsterdam.
Laan van de Helende Meesters.
In december vier maanden geleden wilde ik voor een korte tijd met auto en motor op de aanhangwagen de stad en
land uit. Voor zover mogelijk had ik alles in technische zin meerdere malen gecheckt en de achterbank was er al
uit voor meer ruimte want er hoeven geen zeven personen in, alleen ikzelf. Ook had ik als proef vijf keer een halve
nacht tot 7 uur s’morgens in de auto geslapen in Amsterdam en omstreken om me bewust te zijn van wat ik tege-
moet ging op reis. Uiteindelijk dag na dag vertrok ik niet, omdat er iets boven mijn hoofd hing waar ik mijn vinger
niet op kon leggen en ik hoopte er achter te kunnen komen door er met anderen over te praten. Een innerlijke stem
bleef me verzekeren dat ik niet mocht gaan. In afwachting van het groene licht maakte ik een korte kanotocht en
het bleek daarna dat ik het een en ander met polyester en glasvezel moest repareren. Op 28 dec. Bleek een rechter-
wijsvinger opgezwollen door infectie vanwege die werkzaamheden, dus naar de huisarts voor antibiotica. En gelijk
daarna begon een kiespijn steeds heftiger te worden waardoor ik om 1 uur s’nachts op 30 dec.naar de spoedpraktijk
van het dichtstbijzijnde ziekenhuis ging om twee wortels te laten trekken. Drie dagen later ging ik s’nachts weer naar dat zelfde ziekenhuis voor spoedgevallen, want had een bobbel bij mijn lies naar buiten stekend gekonstateerd
waar ik me rot van was geschrokken en niet wist wat dat was. Het bleek dus te zijn een liesbreuk. Vier keer bij el-
kaar dat ik mijn broek naar beneden moest doen was bij een vrouwelijke arts, pas bij een echo die eerst gemaakt
moest worden kreeg ik een mannelijke arts. Pas een dag voor de preoperatieve screening op 7 maart durfde ik het woord : Liesbreuk in te tikken op mijn laptop en kwam ik er achter dat er zoiets bestond als Liesbreukband, twee dagen later kocht ik een: Spaanse Orliman Liesbreukbandage enkelzijdig rechts, op de Laan van de Helende Mees- ters in Amstelveen. Want bijgelovig als ik ben kocht ik het niet op de Wibautstraat of Bilderdijkstraat wat natuur-
lijk dichter bij huis zou zijn. Dus die eerste twee maanden zonder liesbreukband waarvan ik het bestaan ervan niet kende, moest ik me heel gedijst houden en vooral niet tillen. En in spirituele zin als opmaat naar de uiteindelijke
kijkoperatie op 10 april moest ik bij de tandarts tijdens meerdere seances vier wortels laten trekken, twee gaatjes
laten vullen en twee behandelingen van de mondhygiëniste. Ik was dus die drie maanden aan huis gebonden, moest
altijd vroeg naar bed om geen pijn te hebben maar wilde de energie over dag wel constructief gebruiken. Dus ik
ging de inhoud van de ladenkasten uitdunnen en rankschikken en filmde 121 inkt op papier werken van mijn reeds
lang overleden vrouw die zij in Amsterdam nog had geproduceerd alsmede 38 kleine wandkleden gemaakt in Parijs
in 76,77en 1978 en polaroids van de 68 schilderijen gemaakt in Rotterdam en Amsterdam. Die vervolgens op DVD gezet en ben nu nog bezig met het verspreiden ervan aan haar vrienden. En de twee dochters van S.Tatjiri: Riu
en Giotta hebben haar op het spoor gezet van de digitale kunst, door letterlijk met al het benodigde apparatuur op
de Overtoom langs te komen om te laten zien hoe dat werkte, want Therese de moeder van mijn zonen kon de pen-
selen niet meer vast houden omdat de MS langzaam zijn werk deed. Verder de huisklusjes die al tien jaar lagen te
wachten en de al heel lang gekoesterde wens om nou een keer die Super 8 filmpjes waar mee ik ooit begon in 1973
af te draaien en gelijk en op DVD te zetten. Daar ik geen Super 8 projector meer had omdat ik daarna uitsluitend
op 16 mm filmde, kocht ik een tweede hans bij een fotozaak. Ja de scherpte van het materiaal laat natuurlijk te wensen over maar daarom ook is het Super 8 en geen 16 mm pelicule. Dus 12 DVD’s en de andere helft komt nog
wel een keer. Uiteraard kwam ik veel oude vrienden tegen in het materiaal. Kortom in filosofische zin een uiter-
mate belangrijke periode van drie maanden vanwege die liesbreuk. (misschien ontstaan door twee keer in de herfst
op een verkeerde manier een gevallen motor recht op te zetten) De twee Schaak tournooien heb ik aan me voorbij
moeten laten gaan, maar volgde het Tata steel tournooi op het internet waarvoor ik de aansluiting al negen maan-
den had maar er nooit gebruik van maakte. De oudste zoon blijft nog minstens een jaar rondrijzen in een bus in
Afrika waar ik zelf nog nooit geweest ben, op Egypte na en de jongste zoon attendeerde mij op Followchess.com.
Waar ik sindsdien elke dag op inzoem om een paar partijen van grootmeesters die net gespeeld zijn te bestuderen.
8 of 9 keer van de tien, zit ik er naast, maar ja ik moet dat accepteren ik ben nu eenmaal 1.65 lang en geen 2 meter.
Een vriend voelde aan (want had zelf ooit een beeldhouwder-liesbreuk) dat het beheer en de omgang met aanhanger
en motor in de stad wel eens een probleem zou kunnen opleveren tijdens mijn liesbreuk-operatie wachttijd waarbij
ik zonodig me niet zou kunnen verdedigen zoals behoord en bood aan het tijdelijk bij hem te parkeren, wat ik gaar-
ne aannam. Die eerste maanden vooral voelde ik me voor het eerst een oude man bij het oversteken en het in en uit-
stappen van de tram of bus of in de supermarkt en op drie keer na bleef ik wel wekelijks schaken in de sociteit Arti.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|