Aanzet 418.
18-11-2020 Amsterdam.
Corpus Cristi.
Dit voorjaar en in de zomer bleef een duiven echtpaar verwoede pogingen doen om een nest te bouwen met takjes
wat hoe vervelend ik het ook vond ik elke keer verwijderde. Desalnietemin werd er toch een ei gedoneerd op het
beton van het balkon zonder nest. Nou die heb ik dus zoals al vermeld hard gekookt en gedeponeerd in een strook bos langs de Joodse begraafplaats. Het is 6 uur in de morgen en heb voor de verandering dit keer geen vuur ge- maakt voor het roosteren van een stuk gemarineerd spek, gewoon om te kijken hoe dat voelt en gelijk zonder om- haal begonnen met te schrijven op de laptop in de Transit met karnemelk en chocomel en helaas heb ik nog geen manier gevonden om het hier binnen te verwarmen. Ik hoorde wel een verhaal van iemand die een houtkacheltje
in zijn bus had geďnstalleerd, prachtig natuurlijk maar daar begin ik niet aan. Gisteren de schaakpartij een keer niet verloren ik moest me blijven verdedigen tegen een hardnekkige aanval en het zag er verschrikkelijk uit, tot dat ik
het bij de 26 ste zet kon blokkeren. “Corpus Cristi ” een Poolse film vond ik origineel. Het boek ‘Serotonine’van
Michel Houellebecq las ik in een keer uit, maar het boek “4321” van Paul Auster op aanraden van mijn jongste zoon, daar kwam ik nog niet doorheen. Na een x aantal ‘In Memoriams’ van door mij destijds op 16 mm gefilmde kunstenaars op Luyken.Org te hebben geplaatst in het voorjaar, lukte het mij om de een of andere manier nog niet
om daar mee verder te gaan. Een van de vader figuren uit de Rotterdamse Kunst Akademie tijd Edwin Engels een
kunstschilder met occulte interesses heb ik helaas nooit gefilmd zoals heel veel mensen die ik toch eigenlijk echt wel had moeten portretteren maar er tot mijn schande er simpelweg niet aan dacht. Ook mijn moeder,oma en opa
heb ik minstens niet vast gelegd op een 6 bij 6 Z/W nagatief, want beschikte toen nog niet over filmapparatuur.
Ik denk dat we allemaal wel tijdens het herkauwen van het verleden iets hebben waarvan we nu vinden dat we dit
of dat hadden moeten laten of het juist wel hadden moeten doen. Het schilderwerk van Joop van Meel waar ik al
op mjin elfde jaar les van kreeg in het kindertehuis heb ik wel gefimd in het Stedelijk Museum te Schiedam. Eind
vorig jaar en de eerste twee maanden 2020 had ik geen warm water in de keuken want er zou gelijk een nieuw keukenblok worden geplaatst in plaats van alleen de kraan repareren. Vanwege de spanning die dat toch wel ople- ben ik de keuken, de gangen en de badkamer opnieuw gaan witten om de wachttijd op te vullen. Er is altijd wel iets wat nog gedaan moet worden en ook dat is geen nieuws, want dat geld voor iedereen. In de bioscoop val ik nog steeds regelmatig in slaap als er een overbodige scene wordt voorgeschoteld en zeg dan: wek me even als het ech-
te verhaal verder gaat, maar daar slaap ik dan soms doorheen. Het wakker worden tijdens een film heeft als grap-
pige bijkomstigheid dat ik heel even niet weet waar ik ben. Ook kan ik me soms de namen van objecten of achter-
namen niet herinneren, zo van: Ja, iets van wortel en meer, eh o ja Mierikswortel! Waar ik soms maanden op zit
te kauwen in gedachten over allerlei zaken en niet te vergeten internationale, nationale en lokale politieke aange-
legenheden komt vreemd genoeg achter de laptop zittend niet uit mijn vingers uitgedrukt op het toetsenboord. Mis-
schien is dat maar goed ook, want wat kan men zich niet op zijn nek halen waar men niet tegen bestand zou kun-
nen blijken te zijn. Horen we hier dat oude bange mannetje? Nou laten we zeggen: het zal de leeftijd van 70 wel zijn. Schrijven heeft als therapeutisch voordeel dat het de gedachtens enigszins ordend, een discipline die ik wel
regelmatig moet blijven uitvoeren. Afgezien of het relevant is ten opzichte van wat dan ook. Zoals je een vuur begint in korf of schaal, (zoals de afgelopen twee weken) de vlam met aan-maak blokje soms in de wind moet wel moet gaan pakken anders kan de materie niet worden verobberd. Pas geleden las ik een verhaal over een man in Japan die speciaal op een eiland dicht bij de kust ging wonen uitsluitend en alleen om er elke dag op het strand
een vuur te kunnen maken met het aangespoelde wrakhout. Momenteel lees ik; Gezichten en maskers oftewel Kroniek van het vuur 2 oftewel Vijf eeuwen verbeelding van Latijns Amerika van de schrijver Eduardo Galeano. Kortom wat betreft onthoofdingen en vierendelingen konden de Spanjaarden er ook wel wat van. En we hoopten
dat dat toch wel verleden tijd was. Naar de kleinkinderen ga ik meestal op de motor, maar soms bewust ook op de fiets om wel twee uurtjes af en toe te blijven bewegen, het kleinkind wat kan praten noemt mij dan ook Opa Mo-
tor. Hopelijk zal het mij lukken om weer regelmatiger aan de mentale aderlatingen te doen in de vorm van het schrijven van een Aanzet want het is natuurlijk een vorm van opruimen. In de late zomer had ik auto start proble-
men en een klein debakel met de ANWB wat uiteindelijk met vele telefoontjes met hun juridische afdeling werd
rechtgezet, nog een geluk dat ik een zakelijk telefoon contract heb anders had het mij vele mobiel opwaardeer
kaarten gekost. Vroeger kon men 5 keer per jaar worden geholpen door die club. Tegenwoordig slechts 3 keer.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|