Aanzet 423.
17-12-21 Amsterdam.
Tin of Zoutmijnen.
Vannacht droomde ik over de stad Parijs waarin het een havenstad bleek en waarin ik mij verbaasde over
het feit dat ik in die jaren dat ik er woonde deze buurten nooit had aanschouwd. Een paar jaar geleden viel
het mij op dat Therese en ikzelf destijds in feite bijna alleen rond cirkelde in de bekende cultuur plekken
voor beeldende kunsten en vooral ‘de cinema’. Toeristische lokaties mijden wij als de pest wel gingen wij
op de zondag morgen naar een tennisbaan om te oefenen tegen een muur. Vreemd genoeg zijn we ook
nooit op de Eifel toren geweest wel regelmatig wezen fietsen in het Bois de Vincennes maar nooit in het
Bois de Bologne. En na aanschaf van een tweede hans Cirtroen HY de grijze grote golf platen bus met
maar drie versnellingen vooruit zonder stuur bekrachtiging en waarvan de motor tussen de passagiers is
geplaatst en enorme herrie maakte, vertrokken wij s’nacht regelmatig met de fietsen in de bus naar Nor-
mandie. om te wandelen op het strand en te tafel voetballen en flipperen in de cafe’s in de omliggnde dor-
pen. Na twee of drie dagen werd ik dan wel weer heel onrustig want miste letterlijk de uitlaat gassen van
Parijs. En ja dit is natuurlijk sentimenteel gewouwel van een wat oudere baas maar ja sorry dat komt door
die droom die ik vannacht had. Ik schrijf dit onder een afdak in de tuin van mijn jongste zoon omdat er veel
groen is te zien wat mij rustig maakt en op de achtergrond hoor ik de klein kinderen aan het ontbijt. Over
een uur neem ik de laatste remise schaakpartij tegen Victor van twee dagen geleden door met mijn oudste
zoon, waarbij ik dan ook altijd zijn internet partij van dat moment kan aanschouwen en er met hem over dis-
cuseer. Hoe ik het de bijde zonen toen zij 5 en 6 jaar waren heb geleerd weet ik vreemd genoeg niet meer.
Want nu ik het probeer uit te leggen aan de oudere klein dochter weet ik eerlijk gezegd niet precies hoe ik
het moet communiceren, de paarden sprong is wat moeilijker uit te leggen en de korte rokade lukt wel
maar hoe maak ik duidelijk wat het uiteindelijke doel is? namelijk schaak geven of zelfs mat. Zodra haar ouders het goed vinden ben ik bereid het elke week naar een schaakclub te brengen. Maar ja Opa kan wel
zoveel willen zoals een muziek instrument dus muziek school, dus halen en brengen. Gisteren scheen tot
mijn verbazing de zon al een paar uur onafgebroken en daar de ultra zelf ingekorte kano die normalitair
verticaal rechtop in mijn huis geparkeerd kan worden sinds twee dagen al op het dak van het busje was
gemonteerd besloot ik even een klein uurtje te gaan peddelen langs de kant op een redelijk grote plas. Ik
verklede mezelf daarna razend snel om, om redelijk op tijd bij een bioscoop te arriveren om een film te
zien. Heb net een vinger open gehaald bij het aansluiten van een losse accu voor de verlichting van mijn
schrijf tafel in de auto. Daar die korte kano na een uurtje toch een paar lieter water binnen kreeg vanwege
een paar kleine lekjes heb ik het zonet onder een viaduct op het dak van de bus gerepareerd met glasve-
zel en polyester, het zal natuurlijk heel langzaam drogen (if at all) want de temperatuur buiten is te laag. Ja
een schuur of een loods zou uiteraard mooi zijn maar die is er niet. En wat vierkante meter grond om wat
dingen te kunnen neer zetten en een kleine vijver met natuur steen te kunnen realiseren zit er in dit leven
waarschijnlijk simpelweg niet in. Is dat erg? Nee! Want als het er wel zou zijn dan kunnen er tegelijkertijd
weer andere dingen zijn die de eventuele vreugde dreigen te verschrompelen. Net als met het schaak, je
kunt een schijnbaar voordeeltje hebben en tegelijk een nog niet zichtbaar nadeel. De zonen verrichten on-
derhouds werkzaamheden aan hun Camper in de loods van een kennis. Of ik ontervreden ben om de din-
gen die ik niet heb? Nee gelukkiig niet. Wees blij dat je als kunstenaar zonder verdien model heb mogen
functioneren, in de meeste andere landen zou dat absoluut niet hebben gekund en verder ook maar goed
dat ik niet in de USA, Engeland of Parijs ben gebleven destijds, want ik zou het er waarschijnlijk niet beter
hebben gedaan eerder problematischer. Wel vind ik het jammer dat jonge kunstenaars het tegenwoordig
moeilijker hebben om zich te ontplooien en er ook nog een gezin op na te houden. Als de poleyster re-
paraties niet droog zijn en ik met de bus ga rijden met die korte kano op dak verschuift het glasvezel is al
een keer eerder gebleken, dus heb ik er nog een extra zeil over heen gespannen. Toen ik met mijn oudste
zoon sprak over de buitenlandse kunstenaars die wij kennen en die beschikken over een groot huis, werk-
plaats en land zei mijn zoon nou pa dan heb je het toch niet zo goed gedaan. Waar we allebei om konden
lachen en ik zei ja ik vond het deze morgen best wel even een kick op die motor. De akademisch geschool-
de kunstenaars die onder druk van de sociale dienst uiteindelijk een job hebben moeten accepteren en
dus veel minder tijd over hebben om hun passie te kunnen botvieren en zich zo doende hun kunnen verder
uit te laten kristalliseren reageren er gelukkig enigzins lokoniek over. Zelf heb ik destijds alle zeilen moeten
bijzetten om niet veroordeeld te worden om in de tin of zout mijnen te moeten gaan werken. Of platter ge-
zegd; ik heb jaren lang moeten lullen als Brugmans en om de fuiken heen moeten zwemmen. In de stad
ken ik nog altijd de gebouwen waar ik me om de zoveel tijd moest komen verantwoorden. Voor de meeste
college was het een verademing om de AOW gerechtigde leeftijd te bereiken. Na de kortste dag dit jaar
kan ik mijn derde prik halen.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|