Aanzet 430.
5-5-24 Amsterdam.
Herhaling van zetten.
Het is de zesde dag dat ik na de val tijdens het ski springen thuis ben. Voerde zonet een lang gesprek met de
beeldhouwer Carlos Granger over de telefoon. Morgen heb ik een schaakpartij in mijn huis want durf zelf niet
de deur uit vanwege pijn tijdens het lopen. Dinsdag bij elke stap die ik zette op weg naar huisarts schreeuwde ik
het letterlijk uit van de pijn dus voorbijgangers keken verschrikt op en ik was te moe om te zeggen sorry dit is
geen theater. Gelukkig heb ik nog voldoende etenswaar in huis. Deze Aanzet ben ik net begonnen voor het ge-
val ik een interessant hersenspinsel gelijk kwijt kan aan het toetsenboord ingekaderd in een Aanzet. Een soort
gelijke situatie heb ik inderdaad al een keer eerder meegemaakt op 17 mei 2018 toen ik van een minder grote
heuvel tijdens het skien crashte waarbij mijn linkerarm uit de kom raakte dus bijna precies 6 jaar geleden. Ei-
genlijk zou ik toen een dagboek hebben moeten bij houden om nu te kunnen nagaan hoe ik me mentaal tijdens
die herstel periode voelde want kan me er niet zoveel meer van herinneren. Ook toen had ik gelukkig voldoende
profiant in huis. Met dit verschil dat mijn linkerarm constant in een mitella hing en het dus niet kon gebruiken
en zal ik moeite gehad hebben met slapen. Het voordeel van alleen zijn in zo'n situatie is dat je niemand de
stuipen op het lijf kunt jagen door onaangekondigd ongecontroleerde pijn scheut kreten aan de haag van je tan-
den kunt laten ontsnappen. Regelmatig ben ik natuurlijk onrustig, in welke stoel ga je zitten? onderuit gezakt
of juist rechtop? En ja je moet wel eten ook als je geen honger hebt want alleen pijnstillers is natuurlijk niet
goed voor de ingewanden. Vanwege het fanatieke sneeuw-trainings-programma ben ik vrienden zeker niet
vergeten want ze zitten trouwens in mijn hoofd geetst, maar kon ze ook niet bezoeken, stuurden hen wel af en
toe een Aanzet maar die werden steeds sporadischer. Ooit eens elke week met een postzegel en tegenwoordig
een E-mail om het halfjaar. Zo van Hoi ik leef nog! De vraag is natuurlijk hoe lang nog als je zo risico vol blijf
opereren. Kortom ik moet echt dimmen om te beginnen door nooit meer te springen ook al heb ik daarvoor veel
geinvesteerd om het te leren. Want vroeg of laat ga je anders zeker weer een keer hard vallen en ik wil abso-
luut niet nog een keer zo'n hels herstellings traject doorleven. Helemaal stoppen met de sneeuw is ook een optie,
maar dat gaat weer te ver bovendien heb je een jaar abonnement. Doe gewoon zoals het een ouderling bataamd
een rustige ski of snowboard afdaling geniet ervan en ga veilig op tijd weer naar huis. En misschien moet ik na
een week de auto verplaatsen en de inmiddels verzuurde chocolade melk weggooien en de steek kar er uit halen.
Inmiddels ben ik 9 dagen verder aan het herstellen en kan voorzichtig op een zij slapen maar ben over het alge-
meen erg moe maar kon gelukkig zelf langzaam lopend boodschappen doen. En het ziet er voor anderen uit als
een baasje die 20 jaar ouder is stel ik me zo voor. Daar ik regelmatig boeken uit de straat boeken kastjes haal
en dat al een hele tijd heb ik voorlopig nog wel een voorraad. In de meeste gevallen leg ik ze na het te hebben
gelezen ze ook weer terug in een andere straat boeken kast. Dus het lot heeft ervoor gezorgd dat ik een X tijd
gedwongen ben in huis te moeten verblijven. Zoals het een goed idee bleek weer eens een Aanzet te schrijven
om de frustratie van me af te schrijven, zal het denk ik ook weer eens een vruchtbare tijdsbesteding zijn om een
serie schilder werken te maken op papier met acriel. En hoe zal ik de serie dan noemen? "De nooit meer sprin-
gen werken" of "Pijn meditatie". Op het internet las ik dat het 6 tot 8 weken zou kunnen duren alvorens men
weer alles kan doen wat men gewend was te doen. Vanwege de school vakantie hoef ik aanstaande Donderdag
niet op te passen waarbij ik met de kleikinderen ook als het een beetje regent normalitair altijd ergens een vuur-
tje maak om spek en poffertjes te bakken en alle drie dus extra dik aangekleed en laarsen aan. Op de site van;
"Agadmator" check ik alle dagen of er weer een schaak partij analyse gevolgd kan worden, stop het dan regel-
matig even want het gaat soms snel. Het weer is er nog niet naar maar tegen de tijd dat het wat warmer wordt
hoop ik met het nageslacht weer te kunnen varen in de kano en met soms een zeiltje op veilige plekken, want
de tijd tijdens buiten activiteiten gaat dan vrij snel en hoeft niemand zich te vervelen. Met tegenzin moet ik toe-
geven dat het mij helaas nog niet gelukt is de oudere kleindochter te leren skien, natuurlijk had ik er alles voor
over maar om de een of andere reden had ik dat misschien anders moeten aan pakken. Maar ik hoop in de
toekomst toch nog een goede bijdrage te kunnen leveren. En ik keek hoe andere vaders, opa's of instructeurs
met succes de kleine kinderen op het juiste sneeuwpad brachten. Op digitaal gebied zal ik van anderen afhan-
kelijk blijven, dus dat is heel duidelijk mijn archiles pees en helaas zal dat niet veranderen.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|