Aanzet 432.
10-11-24 Amsterdam.
Het hoge paard.
Dromen opschrijven zoals je het zojuist tijdens de slaap beleefde is uiterst moeizaam. Want de sfeer waarin het
zich afspeelde vervaagd heel snel en het is dan moeilijk de juiste woorden te vinden die de lading dekken en al
helemaal als je iets langer wacht om het te noteren. Het lijkt erop dat het skien en snowboarden z'n magie heeft
verloren sinds de val en de pijnlijke knien vooral de rechter. Natuurlijk kan ik de benodigde spullen ervoor in de
auto zetten en vervolgens naar een overdekte sneeuwhal rijden en een uurtje volmaken, maar heb ik er dan een
waanzinnig plezier van? Nou nee, het is dan meer een zelf opgelegde opdracht om eventuele onrust gevoelens
bij voorbaat de kop in te drukken. Zoals ik het tot voor kort als een escape route gebruikte naast uiteraard de gi-
gantische kick van het springen, wat zoals bekend ik absoluut niet meer mag doen om de bekende redenen. Dus
vraag ik mij regelmatig af wat is de volgende uitdaging waar ik mijn ziel in kan vastleggen. Vraag; maar is dat
dan nodig? Ja dus want dan is er een spanningsboog waarvan ik denk dat die er dan mede voor verantwoordelijk
is dat men redelijk gezond is en hopelijk blijft. Waarvan het dus altijd nog een kwestie is van afwachten. Want
het is altijd de vraag of er iets boven het hoofd hangt waar men nog geen weet van heeft. En dat ik maar twee
sigaartjes per dag rook zoals beschreven in een vorige Aanzet is niet meer waar het zijn er een paar meer. Het
programma Handbreak staat nu eindelijk op mijn laptop na doortastend handelen van derden waardoor ik in
principe nu zoals in het verleden zelf b.v. Aanzet filmpjes op het internet kan plaatsen. Het had veel voeten in
de aarde daar een desktop uit viel en een andere het programma niet tot zich wilde nemen ondanks profesionele
hulp. Met pijn in het hart heb ik de auto helemaal leeg gemaakt dus ook de slaapbank et uit gesloopt want hij
moet binnenkort naar de sloop omdat het een oude diesel is en ik er na 1 januari niet meer mee in de stad mag.
Deze nacht droomde ik over de motor die ik zelf het hoge paard noem daar de schokbreker die er een half jaar
geleden nog in zat het zadel hoger deed uitkomen zodat ik met de lengte van mijn benen nog net met de voeten
de grond kon raken. De zonen dachten ooit jaren geleden dat hij voor mij te hoog zou zijn maar het lukte me
toen toch er aan te wennen. Nu na een half jaar die motor bij een vriend van mijn jongste zoon te hebben laten
staan die de kilometer teller repareerde en er een andere schokbreker in plaatste alsmede het hakkelen gedeelte-
lijk heeft opgeheven heb ik hem weer terug. En daar het nu een minder hoog paard is vanwege die nieuwe
schokbreker heb ik zelf de zijstandaard ingekort en er een voetje aan gelast opdat ik het stabieler kan parkeren.
Momenteel lees ik "Het spel van de Engel" van Carlos Ruiz Zafon die op 56 jarige leeftijd in Los Angeles o-
verleed. In 1969 woonde ik korte tijd in Pasadena en reed in de auto van een vriendin zonder rijbewijs, werd
een keer aangehouden door een agent op de motor die me zei 'Pull over the car' gaf me geen ticket en reed weg.
Een motorzaak heeft wel een nieuwe achterband en kortere spiegels op het inmiddels lagere paard gezet maar
wilde het af en toe hakkelen niet gaan onderzoeken omdat zij hem vanwege de ouderdom niet op de computer
kunnen aansluiten om de storing te kunnen opsporen. Een geschilde kiwi snijd ik in acht stukjes en een perssi-
nasappel in twee stukken en een banaan als ik het niet vergeet bij het verlaten van de supermarkt doneer ik aan
de man die de Z krant verkoopt. Na vroeg te zijn opgestaan is de gemoedstoestand bijna altijd enigzins door
angst doortrokken. Ben ik iets vergeten? Zie ik iets over her hoofd? Check het nieuws op internet wat meestal
geen nieuws is en verplicht me te scheren als ik die dag de kleinkinderen van school moet halen. Rij er met het
busje naar toe zet de driewiel bakfiets in de auto en mediteer even in de tuin van de jongste zoon alvorens naar
die school te gaan. En o ja ik moet ook weer een keer het gras maaien in de tuin van de oudste zoon die me met
anderen helpt met mijn bekende problemen t.a.v. digitale toestanden. Het lage paard een motorfiets met wat
minder vermogen had ik jaren geleden aan een vriend gegeven die mij een aanhangwagen had geschonken maar
die hij mij terug gaf zodat ik er afgewisseld met het hogere paard weer zelf op ging rijden. Schaken is nog
steeds twee keer per week een geliefde bezichheid, maar blijf fouten maken. Die aanhangwagen bleek er op een
buiten lokatie niet meer te staan toen ik er met een kleindochter naar toe ging om alles te checken. Vele malen
had ik er een motor op vervoerd. Natuurlijk volg ik de internationale strijdlustige ontwikkelingen op de voet
en heb er een mening over maar het is een valkuil om emotioneel er uiting aan te geven. Ik ben geneigd om
Gurdjyeff's leer; "Op zoek naar het wonderbaarlijke" geschreven door zijn leerling P.D. Ouspensky opnieuw
te gaan lezen. In de jaren 70 was ik er intens mee bezig en in 2016 november bezocht ik Parijs en 'Le prieure'
in Fontainebleu voor onderzoek en om te filmen op beide lokaties waar hij heeft gewoond.
Oplage 16. Laurens Edward Luyken.
|
|